Anke

Al een tijdje valt het mij steeds meer op; het verschil van communicatie-stijl tussen man en vrouw. Situaties waarbij ik gesprekken tussen mijn puberleerlingen af heb zitten kijken en mij afvroeg waarom de betreffende jongen zo reageerde op zijn vrouwelijke klasgenootje. Terwijl het overduidelijk was dat hij haar echt wel zag zitten. Maar ook gesprekken of situaties die ik de afgelopen maanden zelf heb gehad en niet goed begreep waar het in communicatie nu precies mis ging. Tel daarbij de vragen die ik de afgelopen maanden kreeg over dit soort communicatieverschillen erbij op, en er ontstaat weer inspiratie voor een nieuwe blog. Situaties waarbij de vraagster hoopte een duidelijk antwoord van mij te krijgen waarom de betreffende man zich zo gedroeg. Tja, waarom deze vraagsters juist mij advies op dit gebied vragen, daar snap ik zelf helemaal niks van. Ik denk dat de omschrijving; "Gescheiden vrouw die zich daarna direct in een falend liefdesavontuur heeft gestort"...

Deze blog begon met een lastig moment. Een moment dat begon met het besef van verlies. Een jong persoon die, een aantal jaren geleden, even vluchtig mijn leven is binnen gekomen maar voortijdig de hare heeft verlaten. Iemand die, achteraf gezien, destijds onbewust mijn spiegel is geweest. Een spiegel waar ik op dat moment niet in durfte te kijken, maar uiteindelijk wel moest. Mijn passie voor mijn vak en de zorg voor mijn leerling overwon het uiteindelijk namelijk van mijn angst om te kijken. In de spiegel, die zij mij onbewust voorhield, zag ik namelijk mijn extreme perfectionisme terug. Mijn perfectionisme die zo tijdrovend was en waar ik zo'n last van had. Een aantal jaren terug wilde ik namelijk nog alles perfect doen; het perfecte huis, de perfecte moeder, de perfecte partner, de perfecte juf. Zo perfect dat ik vergat om van het leven te genieten. "Mijn spiegel" kwam dus eigenlijk voor mij op het perfecte moment. Maar om tot dit besef te komen zijn er we...