Thuis

Deze blog begon met een lastig moment. Een moment dat begon met het besef van verlies. Een jong persoon die, een aantal jaren geleden, even vluchtig mijn leven is binnen gekomen maar voortijdig de hare heeft verlaten. Iemand die, achteraf gezien, destijds onbewust mijn spiegel is geweest. Een spiegel waar ik op dat moment niet in durfte te kijken, maar uiteindelijk wel moest. Mijn passie voor mijn vak en de zorg voor mijn leerling overwon het uiteindelijk namelijk van mijn angst om te kijken. In de spiegel, die zij mij onbewust voorhield, zag ik namelijk mijn extreme perfectionisme terug. Mijn perfectionisme die zo tijdrovend was en waar ik zo'n last van had. Een aantal jaren terug wilde ik namelijk nog alles perfect doen; het perfecte huis, de perfecte moeder, de perfecte partner, de perfecte juf. Zo perfect dat ik vergat om van het leven te genieten. "Mijn spiegel" kwam dus eigenlijk voor mij op het perfecte moment.

Maar om tot dit besef te komen zijn er wel zo'n 10 jaar nodig geweest en een wandeling door Well. Een wandeling om gedachten te ordenen en langs een vervallen huisje te lopen. Nog nooit eerder had ik dit oude grauw witte huisje met haar parmantige geveltje en kapotte ramen opgemerkt. Vergane glorie wat achter een hoge heg en flink wat bouwhekken verscholen ging. Bouwhekken waar inmiddels de klimop al omheen was gegroeid. Kennelijk was niemand van plan om binnenkort dit schattige vervallen pareltje in ere te herstellen. Heel even stopte ik om te zien wat dit zou kunnen worden. In gedachte zag ik een net wit geschilderde gevel, kozijnen en deuren in "monumentgroen", een laag gesnoeide heg en een mooi aangelegde tuin voor me. Even begonnen mijn klushanden te jeuken; dit huis kon namelijk perfect worden.

Totdat ik mij plots weer besefte dat dit niet is waar het leven omdraait. Een perfect huis is fijn om te hebben, maar maakt het leven niet perfect. Een perfect huis heb ik gehad. Een huis waarin ik acht jaar lang bloed, zweet, tranen en hart, ziel en zaligheid had gestopt. De verbouwing van mijn oude perfecte huis, wat destijds zo ongelovelijk veel energie heeft gekost. Teveel energie, waardoor ik nog maar weinig over had om echt te kunnen genieten van het leven. Het perfecte huis, wat ik uiteindelijk achter mij heb moeten laten.

Terwijl ik het vervallen witte huisje bekeek besefte ik mij dat het niet meer was dan een stel op elkaar gestapelde stenen, een scheef dak en wat kapotte ramen en deuren. Een plek dat, wanneer je het ooit perfect zou willen maken, ook weer onnoemelijk veel geld, tijd en energie zou gaan kosten. Een plek wat niet voor mij bestemd is en wat ik nooit "thuis" zou gaan noemen. Ik weet inmiddels wel beter. "Thuis" heeft namelijk niks te maken met de "perfecte stapel stenen en een dak erop". "Thuis" is een gevoel. Een gevoel die je kan creëren door je een plek eigen te maken. Of dit gaat lukken is daarbij ook afhankelijk van de personen waarmee je deze plek deelt. Wil jij je echt "thuis" voelen dan is het ,denk ik, heel belangrijk dat jij jezelf bij deze personen kan zijn. Dat de personen met wie je samen bent je accepteren en waarderen voor/om wie je bent. Maar terwijl ik dit zo opschrijf besef ik mij dat er misschien wel een stap aan vooraf gaat. Wil jij je namelijk echt "thuis" voelen dan is het belangrijk dat jij jezelf eerst accepteert en waardeert om wie je bent. Het thuisgevoel kan eigenlijk past echt lukken wanneer jij je "thuis" voelt in je eigen lijf.

Het was even een proces, maar inmiddels voel ik mij in Well thuis. "Thuis" is voor mij de plek waar ik de kerkklokken hoor luiden, waar de kikkers in de vijver kwaken en waar ik wakker wordt van de vogeltjes. De plek waar ik s'morgens ,tijdens het opmaken, even moet glimlachen omdat ik mijn kleine buurmeisje hoor zingen, spelen of dreinen in haar bed. En deze geluiden mij herinneren aan de tijd dat Nora en Sander ook zo klein waren. De plek waar er wordt gemopperd, gehuild, geschreeuwd, muziek wordt gedraaid, gezongen, gedanst, gepraat en heel hard gelachen. De plek waar wij helemaal onszelf kunnen zijn. De plek waar ik van mijn kinderen hou, en zij van mij. Maar ook de plek waar mijn twee sloddervossen hun sporen achterlaten, waar er onkruid in de tuin staat, waar de puin van de verbouwing nog steeds op de oprit ligt en waar er nog heel veel dingen moeten worden afgewerkt. Mijn huis is misschien niet perfect maar mijn "thuis" inmiddels wel..........♥️