Baas in eigen buik

Terwijl ik in de wachtkamer van mijn huisarts zit, vraag ik mij af of ik toch geen foto moet maken. Gewoon straks als bewijs dat ik echt een spiraaltje heb laten zetten. Maar wat wil ik dan überhaupt fotograferen? De wachtkamer? Eigenlijk zegt dat niks. Een actiefoto? Ha! ....het idee alleen al dat je vraagt of de huisarts "naar het vogeltje kan lachen" voordat hij daaronder aan de slag gaat. Even grinnik ik hardop. Nee, dit soort aangelegenheden zijn gewoon een kwestie van vertrouwen. Ik ga toch ook niet vragen om een schriftelijk uitslagbewijs van zijn SOA-onderzoek? En wanneer iemand aangeeft gesteriliseerd te zijn, vraag ik 'm toch ook niet om even een druppel in een petrischaaltje te mikken. Pffff, dat zou wel echt bizar zijn. Terwijl ik over dit alles nadenk, hoor ik ineens mijn naam. De huisarts.... het is zo ver. Even gieren de zenuwen door mijn lijf. Misschien had ik mij toch niet zo goed in moeten lezen? "Kom op Ank, je hebt twee kinderen gekregen! Niet aanstellen!" spreek mezelf in gedachte stevig toe. Ik neem een hap lucht, sta op, zeg gedag en loop doelgericht met mijn hormoonspiraaltje in mijn tas de dokterskamer in. Kom maar op💪

Pfff een hormoonspiraal plaatsen, ik vond het wel even een hele toestand hoor. Niet de procedure an sich, deze viel mij achteraf gezien reuze mee. Maar ik kon niet bepaald zeggen dat ik het, na een maand vol met buikkrampen en stemmingswisselingen, de 150 euro meer dan waard vond. Desalniettemin prijs ik mezelf gelukkig dat ik als Nederlandse vrouw deze keuze zelf mag maken. Dat ik zelf mag bepalen hoeveel kinderen ik krijg. Een keuze waar jaren van strijd voor nodig is geweest. Strijd door sterke negentiende-eeuwse vrouwen, gevolgd door een generatie babyboomers. Vrouwen die in de jaren 70 streden om "Baas in eigen buik" te zijn. Het recht om als vrouw zelf te bepalen of je kinderen krijgt, en hoeveel dat er dan zijn. Spijtig genoeg is een kindje nog steeds niet iedere vrouw met een kinderwens gegund. Als vrouw heb je namelijk helaas niet op alles invloed en ben je maar tot een bepaalde hoogte echt "Baas in eigen buik".

Maar er is wel meer waar het ontbreken van invloed een grote rol speelt. Iets waar ik tot voor kort nog nooit over had nagedacht. Tot het moment dat ik online informatie opzocht en stuitte op een hele andere soort website. Een website waardoor ik bijna van mijn stoel viel. Het was namelijk een website waarop vrouwen tips kregen over hoe je het beste stiekem een "ongewenste zwangerschap" in gang zet. Ik bedoel dus hoe je het beste jouw (bed)partner laat geloven dat jouw zwangerschap een "ongelukje" was. Dat zoiets in Nederland bestaat voelt voor mij bijna te raar om waar te zijn. Kijk, dat je een kinderwens hebt, dat begrijp ik heel goed. Die had ik destijds ook. Maar hoe krijg je het als vrouw in je hoofd rechtgebreidt dat jouw intenties, door dit te doen, de juiste zijn? Terwijl er tegenwoordig zoveel andere wegen zijn om jouw kinderwens op een humane manier toch uit te laten komen. Manieren waarop de biologische vader van jouw kindje wel heeft ingestemd met zijn/haar komst. Waarom kiezen deze vrouwen dan toch voor deze vorm? Een manier om jouw partner toch bij je te houden? Angst dat anders jouw kans op het moederschap is verkeken? Denken te weten dat het krijgen van een kindje toch goed voor hem is? Minder gedoe? Een geromantiseerd beeld? Hoe dan ook, de vorm doet mij in ieder geval wel erg denken aan een "valstrik". Een valstrik waarvan ik denk dat de gevolgen enorm kunnen zijn. 

Want wat als de vader geen verantwoordelijkheid kan nemen? Gewoon omdat zijn leven het (nog) niet toe laat. Of erger nog, wat al zijn vermoedens van een vooropgezet plan zo sterk zijn dat de biologische vader uiteindelijk besluit om op grond daarvan geen enkele rol in het leven van het kind te willen/kunnen spelen? De moeder kan hem misschien dwingen tot het betalen van alimentatie, maar ze kan hem nooit dwingen om contact met het kind te onderhouden. Contact waardoor het kind weet op wie het lijkt en waar bepaalde interesses en karaktereigenschappen vandaan komen. Een gemis aan "puzzelstukjes" wat waarschijnlijk op latere leeftijd gevolgen zal gaan krijgen. Of wat dacht je van het gevoel ongewenst te zijn? Vroeg of laat zal het kind er toch achter komen dat het niet volledig gewenst is geweest. Een gevoel wat waarschijnlijk diepe impact zal hebben. Een gevoel wat de moeder door het nemen van haar actie helaas zelf heeft bewerkstelligd. Verdient deze man dan de stempel; "lafaard die is weggelopen voor zijn verantwoordelijkheden"? Of is het in dit geval toch de moeder die niet haar verantwoordelijkheden heeft genomen? En wat dacht je van het predikaat "gevoelloos"?  Of is het in dit geval toch de vrouw die niet zo zorgvuldig met zijn gevoelens is omgegaan? Gevoelens die het leven van de betreffende man waarschijnlijk totaal op z'n kop hebben gezet. En hebben gezorgd voor een enorme interne strijd. Een strijd waarin hij waarschijnlijk enerzijds vindt dat hij verantwoordelijkheid moet nemen, maar het moeten dealen met de emotionele nalatenschap van haar actie hem anderzijds (te)veel kost. Een actie waarop hij geen invloed heeft gehad maar waardoor zijn leven wel voor altijd is veranderd. Maar ook een actie waardoor zijn goedgelovigheid en vertrouwen in de medemens misschien wel voor altijd is geschaad. Het lijkt mij een enorm pijnlijke situatie, waar geen van de partijen uiteindelijk gespaard zal blijven. Maar waarvan ,op het einde van de rit, de grootste verliezer waarschijnlijk toch het kind zal zijn.

Is dit dan de vorm van gelijkheid waarvoor er voor ons is gestreden? Een strijd gestreden door sterke negentiende-eeuwse vrouwen als Aletta Jacobs, Suze Groeneweg, Johanna Westerdijk, Rosa Manus en Wilhelmina Drucker. Vrouwen die in hun strijd vele offers hebben moeten brengen. Wat zouden zij van dit soort websites hebben gevonden? Zouden zij vinden dat het 'stiekem mannen in het vaderschap lokken' getuigd van enige vorm van gelijkheid? Eigenlijk denk ik van niet.......