Gemis

Al jaren zat het eraan te komen en hield ik er rekening mee dat het gemis van mijn moeder ooit zou zijn. De hoeveelheid keren dat ik in het ziekenhuis had gezeten waren talrijk geweest. Momenten dat ik voor mijn moeder moest zorgen, en zij dat niet meer voor mij kon. Uitputtend vond ik die periodes en ik piekerde vaak over hoe ik het als alleenstaande moeder moest doen als de zorg intensiever zou gaan worden. Hoe zou ik de zorg voor mijn kinderen, het huishouden en werk moeten gaan combineren met de zorg voor een zieke moeder? En hoe zou mijn moeder, die zoveel waarde hechtte aan zelfstandigheid, daarop reageren? Een uitgeputte mantelzorger met een gefrustreerde moeder zou de sfeer er niet  bepaald beter op gaan maken. Het voelde als een heet hangijzer om mijn nek. 

De snelheid  en rust waarop mijn moeder het leven verliet is er eentje uit een boekje. Zo snel, vredig en liefdevol was zij van ons heengegaan. Een mooiere dood had zij zich niet kunnen wensen. Een lang ziektebed was haar gelukkig bespaard gebleven. Maar waarom voel ik mij nu dan zo verdomde schuldig? Was ik maar vaker naar haar toegegaan. Had ik toch nog maar vaker tegen haar gezegd dat ik ongelofelijk veel van haar hou. Was ik nu maar, samen met mijn nieuwe vriend, daar koffie wezen drinken. Had ik maar niet zo vaak op haar gemopperd wanneer ze weer eens alles beter wist. "Had ik maar" overheerst momenteel mijn leven. Het zal ,naast boosheid en verdriet, wel horen bij het rouwproces. 

Het besef dat mijn mamaatje nooit meer terug zal komen. Het besef dat er niemand meer is die onvoorwaardelijk van je houdt. Er niemand meer is die precies weet hoe je als kind was, en je van haver tot gort kent. Dat besef is rauw, intens verdrietig en uitputtend. Natuurlijk weet ik ook wel dat mijn moeder nooit helemaal zal verdwijnen. Ze zit in mijn DNA, en in alle levenslessen die zij mij heeft meegegeven. En dat zal ik vast ooit wel weer gaan voelen. Net zoals er vast wel weer ruimte zal komen om de liefde en steun van mijn naasten te kunnen voelen. Maar voor nu is er alleen maar ruimte voor het gemis. En hoe het over een uur is? Dat zullen we dan wel weer zien........