Iets moois verliezen

"Mama?" klinkt twijfelend terwijl twee grote kleuter ogen mij zoekend naar bevestiging aankijken. Even ben ik van mijn stuk gebracht. Hoe kan ik dit ombuigen zonder dit lieve meisje te raken? Ik neem een hap lucht en zeg glimlachend; "Nee schat, ik ben niet jouw mama. Jij hebt namelijk al een hele lieve mama die heel veel van jou houdt. Maar wij mogen ook gewoon van elkaar houden". Opgelucht klimt zij op mijn schoot en geeft mij met haar kleine armpjes een dikke vette kleuterknuffel. 

Bijna 4 jaar geleden maakte ik, tijdens een vorige relatie, kennis met een ontzettend spontaan 4 jarig meisje en haar wat introverte grotere broer. Midden in corona, waardoor wij in korte tijd snel naar elkaar toe groeide. En ik, samen met het dochtertje van mijn toenmalige vriend, in een kort tijdsbestek 4 handen op één buik werd. Het kind kroop gewoonweg in mijn hart en is daar tot op de dag van vandaag nooit meer uitgegaan. Wat had ik een verdriet toen die relatie eindigde en ik afscheid moest nemen van dit innemende meisje. Een schuldgevoel wat mij nog steeds parten speelt. Het besef dat je het leven van een kind bent binnengewandeld en jij weer bent vertrokken zonder überhaupt gedag te kunnen zeggen . Zonder haar mee te kunnen geven dat de breuk niet aan haar had gelegen. Zonder de bevestiging dat zij jou nog net zo lief is als voor de breuk. Maar je kunt niet blijven in iets wat niet goed voor jou is. En soms is een abrupt einde nodig om jezelf te kunnen beschermen tegen verder leed.

Toch leeft deze pijn en dit schuldgevoel tot op de dag van vandaag verder. En het creërt een angst. De angst om mij niet alleen te binden aan de 14 jarige dochter van mijn vriend, maar zelfs de angst om mij te binden aan Paul zelf. De angst om kwetsbaar te zijn, geraakt te kunnen worden en opnieuw mensen te kunnen verliezen die je lief hebt. Een angst die ervoor heeft gezorgd dat ik de eerste 9 maanden van onze relatie het niet aandurfte om zijn dochter te ontmoeten. Maar niet alleen dat. Ook heb ik geprobeerd zo lang mogelijk te rekken dat onze kinderen elkaar zouden ontmoeten. Proberen te voorkomen dat er opnieuw leed bij kinderen zou kunnen ontstaan. Even leek het erop dat angst de overhand zou nemen, en een breuk lag op de loer. 

Maar angst is te overwinnen. Het enige wat ervoor nodig is, is jezelf open te stellen. Vertellen wat er achter jouw muurtje gaande is. Jouw muurtje een beetje proberen af te breken, zodat de ander kan zien en kan begrijpen. En begrijpen doen wij elkaar als de beste. Onze bagage lijkt te matchen. Weinig woorden zijn ervoor nodig. Ondanks de hobbels blijven wij elkaar liefhebben en vinden elkaar telkens weer opnieuw terug. Wanneer je het niet gewend bent, valt het ook niet altijd mee om gewoon jezelf te mogen zijn. Te ervaren dat de ander alle kanten van jou lief heeft, inclusief de wat mindere. Eigenlijk een angst voor het onbekende.

Terwijl ik mijn keuken op sta te ruimen hoor ik Nora, samen met Paul en zijn dochter keuvelen. Gelach klinkt uit mijn huiskamer. Het heeft zo'n 1,5 jaar geduurd, maar eindelijk is het zo ver; zijn dochter heeft meegegeten. Het meisje waarvan ik overtuigd ben dat zij ook een plekje in mijn hart zal gaan krijgen. Stiekem denk ik dat ze dat eigenlijk al heeft. En de angst? Tja, die zal waarschijnlijk altijd wel blijven. Maarja, misschien is het wel net zoals "Heilige Anthonius" van Rowwen Hèze? Soms kan je inderdaad beter het risico nemen iets moois te verliezen. Dat is namelijk altijd beter dan dat je het nooit hebt gehad.

Vanaf vandaag niks mier te vreeze.

Vanaf vandaag, wet ik vort dat.

Soms is 't beater iets moeis te verleeze.

beater verleeze dan det ge 't noeit het gehad.

D'n Heilige Anthonius deen mos 't wiete

Heej schreef mich terug, beste vrind wette dat.

Soms is 't beater iets moeis te verleeze

Beater verleeze dan det ge 't noeit het gehad.