Daten deel 5; Marilyn met de HEMA onderbroek

Een tijdje geleden raakte ik via een dating app aan 'de praat' met een man. Na wat te hebben gechat bleek er een online klik te zijn, dus stelde hij voor om uit eten te gaan en daarna nog de kroeg in te duiken. Nu hou ik echt wel van naar de kroeg gaan hoor. Maar om als vrouw gelijk met een wildvreemde man een hele avond af te spreken, dat vond ik wel een beetje teveel van het goede. Uiteindelijk werd het dus 'alleen' uiteten. Tot dusverre had ik gewandeldate en ik vond deze date dan ook echt wel een dingetje. Gaandeweg de week merkte ik dan ook dat mijn date-spanning langzaamaan op begon te lopen. In mijn gedachte zag ik mezelf al urenlang tegenover een saaie man zitten, waar ik geen woord uit zou kunnen krijgen. 

Die bewuste avond hadden wij afgesproken op de parkeerplaats van het betreffende restaurant. Daar eenmaal aangekomen kreeg ik, na het voorstellen, direct een joekel van een bos rozen in mijn handen gedrukt. Een beetje overweldigend vond ik het wel maar bij mij gingen er toen nog geen alarmbellen rinkelen. Tja, wist ik veel? Ik had namelijk nog nooit een 'echte date' gehad en was hierin dus nog groener dan een groentje. Eenmaal in het restaurant aangekomen verliep de avond voorspoedig; het gesprek was leuk, het eten lekker en de sfeer goed. Nadat er was afgerekend, namen wij afscheid. Maar niet nadat ik nog heel nadrukkelijk vermelde dat ik zaterdag best met hem wilde gaan wandelen maar dat ik de romantische klik niet voelde. Nu is uit Brits onderzoek gebleken dat vrouwen gemiddeld pas na 6 dates een romantische klik voelen. Dus wat niet is, dat kon natuurlijk altijd nog komen. Mannen blijken daarentegen vaak na de eerste date al te weten of de betreffende vrouw 'relatie-materiaal-waardig' is. Dat 'mijn restaurant-date' het na één avondje inderdaad al met mij zag zitten, daar zou ik snel genoeg achter komen......

Ik had namelijk nog geen voet in huis gezet en de eerste appjes kwamen al binnen. Hij appte hoe leuk hij mij vond en dat hij tijdens ons gesprek zo'n bijzondere klik had gevoeld. Ook gaf hij aan dat hij niet snapte dat zo'n knappe vrouw met hem op date was gegaan. Vervolgens liet hij in zijn vele appjes weten dat hij mij niet een beetje knap vond maar heel, heel, heel, heeeeeeel erg knap. Hij vond mij zo knap dat hij er zelf ontzettend onzeker van werd. Ik kreeg een beetje het idee dat hij mij zo onderhand als Marilyn Monroe zag. Ik begon mij dan ook gaandeweg het WhatsApp gesprek af te vragen of deze betreffende man voor de date zijn brillenglazen überhaupt wel goed had opgepoetst. Nu heb ik als 40-jarige nog weinig te klagen hoor en ben tot nu toe best goed 'geconserveerd gebleven'. Maar wat deze betreffende man volgens mij niet zo goed door had was dat er voor zijn neus een heuse '40-jarige-niet-meer-zo-strakke Marilyn-met-HEMA-onderbroek-aan' had gezeten. En dan wel van het voordeelpak hè, want "ons bin zuunig" 😉

Tja, dat 'mijn aanbidder' mij op een torenhoog voetstuk zette, dat was mij na die stortvloed van appjes wel duidelijk. Helaas weet ik uit ervaring dat wanneer iemand je op een voetstuk plaatst, dit nooit goed kan aflopen. Uiteindelijk zal je er toch ooit vanaf moeten; en de grond is dan hard en de val erg pijnlijk. Met die gedachte daaraan, kreeg ik het dan ook Spaans benauwd. En hoe meer ik mijn grenzen aangaf, hoe harder hij zijn best ging doen. Gevolg was dat hij zijn 'appjes-niveau' nog meer opschroefde. Door de inhoud daarvan kreeg ik het idee dat hij zijn hele toekomst al had uitgestippeld; met mij in de hoofdrol! 😨 En dit terwijl wij nog maar net één date achter de rug hadden. Zijn appjes begonnen voor mij dan ook aan te voelen als een 'verstikkende mantel der liefde'. Door de hoeveelheid ervan kreeg ik zo onderhand het gevoel door hem 'geleefd' te worden. En door iemand 'geleefd worden' dat is zeker niet iets wat ik ambieer. Ik vind het namelijk heel fijn om ook gewoon lekker mijn eigen leven te kunnen leiden. Om nu te eindigen als de helft van een ANWB-stel, dat staat zeker niet op mijn wensenlijstje. Iedere keer wanneer ik zijn naam dan ook op mijn telefoonscherm zag verschijnen, kreeg ik er buikpijn van. Bij ieder binnenkomend appje gaf ik dan ook mijn grenzen aan; keer op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer, op keer en om het af te leren; nog een keertje! Tja, ik geloof dat jullie mijn boodschap inmiddels wel doorhebben; het was dus een 'hele toestand' aan het worden. Nu is oefenen met grenzen aangeven best goed voor mij, maar je kan natuurlijk ook wel overdrijven. 

Toen 'mijn bewonderaar' uiteindelijk de opmerking appte; "Ik hoop dat je niet wordt afgeschrikt door mijn enthousiasme" ontstond er eindelijk ruimte om mijn boodschap daadwerkelijk aan te laten komen. Halleluja!🙏 Afgesproken werd dat hij mij niet meer zou appen en ik het tempo mocht bepalen. Beetje rot voor 'mijn date' maar dat tempo werd dus zo'n gemiddelde van zo ongeveer....uhmmmm..... 0km per uur! Het idee alleen al dat ik een appje zou sturen en hij mij vervolgens weer zou overweldigen met al zijn liefdesverklaringen, maakte dat de blinde paniek al bij mij toesloeg. Gaandeweg de week begon ik dan ook in te zien dat opnieuw afspreken alleen maar valse hoop en verwachtingen bij hem zou creëren. En dat wilde ik ook niet voor 'mijn onzekere fan'. Verder kwam ik tot het besef dat, naast het ontbreken van een romantische klik, 'onze rugzakken' al gewoonweg niet op elkaar aansloten. Iedere keer als ik mijn grens zou aangeven, zou dit zijn onzekerheid nog meer versterken. Met als gevolg dat hij waarschijnlijk weer zou gaan overcompenseren door juist het tegenovergestelde te doen van hetgeen wat ik hem had teruggegeven. Mezelf kennende zou ik het grenzen aangeven hierdoor nog lastiger gaan vinden dan ik nu al doe, met als gevolg dat ik het waarschijnlijk zou gaan vermijden. Ik kwam dus tot de conclusie dat er definitief geen toekomst in zat voor 'mijn aanbidder' en mij. En ik vond dan ook dat ik dit met hem moest gaan communiceren.

Liefst had ik dit op die zaterdag in een persoonlijk gesprek gedaan. Maar gezien 'zijn rugzak' zou een 'nieuwe date' alleen maar verkeerde verwachtingen hebben gecreëert. Ik zag dus geen andere mogelijkheid dan hem toch maar te appen om hem mijn beslissing mede te delen. Dus met heel veel buikpijn en wat gewetensvervroeging uiteindelijk toch maar een appje gestuurd waarin ik mijn beslissing uitlegde. Na een aantal uren in spanning te hebben gezeten, kreeg ik een berichtje terug. Dat hij ontdaan was, dat maakte ik wel op uit zijn appje. Toch wenste hij mij ook veel geluk voor de toekomst toe. 

Terugkijkend besef ik mij dat, om erger 'leed' te voorkomen, het soms beter is om iemand teleur te moeten stellen. Dat mijn date geen slecht persoon is, dat had ik gelijk al door. Hij is gewoonweg niet de juiste man voor mij. Ik heb namelijk een man nodig die het niet erg vindt om het rustig aan te doen en waarbij 'zijn bagage met het mijne 'matched'. Ik wil namelijk de mogelijkheid krijgen om nog een deel van 'mijn restbagage' te lozen. Aangezien deze 'bagage' relatie-gerelateerd is, kan ik hiermee pas echt aan de slag wanneer ik daadwerkelijk in een relatie zit. Voor mij is het dan ook erg belangrijk dat mijn nieuwe partner mij dan ook de ruimte geeft om hierin te groeien. Deze twee ,voor mij zo'n belangrijke punten, zou deze betreffende 'date' mij nooit hebben kunnen bieden. Maar daarentegen zou ik hem ook nooit hetgeen hebben kunnen bieden wat hij nodig heeft. Ik hoop dan ook dat hij inmiddels iemand gevonden heeft die wel direct de sprong in het diepe durft te nemen.  Een vrouw die op de juiste manier kan omgaan met zijn onzekerheid en hem motiveert om dit langzaamaan los te gaan laten. Ondanks al mijn Spaanse benauwdheid en mijn blinde paniek is dat hetgeen wat ik 'mijn onzekere aanbidder' zeker gun.