Hangend uit een rijdende Mazda 121 bolhoed.

Vanaf een jaar of 17 ging ik met mijn vriendinnen naar de discotheek. Eerst nog met een speciale uitgaansbus ,die vanaf mijn toenmalige woonplaats Nieuw Bergen, ons naar de betreffende disco bracht. Wij hadden destijds 2 opties; De Steeg in Leunen of De Linde in Groesbeek. Een aantal jaar later werd dat vervangen door De Hoeve, wat tevens ook in dezelfde Gelderse plaats lag. DE DISCOTHEEK waar je pas vanaf je 18e naar binnen mocht. Hier reed geen uitgaansbus heen en je kon er dus alleen maar met eigen vervoer komen. Aangezien ik en nog een andere vriendin een autootje tot onze beschikking hadden, waren wij dan ook vaak de BOB. Feesten deed ik dan dus vaak op 3 cola om vervolgens een hele avond samen met mijn vriendinnen (op de boxen) te kunnen dansen. Toch vond ik uitgaan ook best wel overweldigend; ik kreeg namelijk destijds veel aandacht van het mannelijk geslacht. Daar snapte ik met mijn 1,77m, maatje 34, blonde haren en blauwe ogen echt helemaal niks van 🙈 . Ik zat toen echt niet op al die aandacht te wachten. Nu terugkijkend besef ik mij dat ik hierin toch niet helemaal onschuldig was......

Vorige week ben ik samen met mijn beste vriendin Martine naar een dansfeest voor 30-plussers geweest. Nou, ik kan je vertellen dat het stiekem net zo voelde als toen. Het begon namelijk al met mijn outfit. Tja, wat trek je als veertiger in hemelsnaam naar een dansfeest aan? Ik wilde wel platte schoenen aan doen, want een hele avond feesten op hoge hakken dat doe ik echt niet meer. Tja, om nu 3 weken lang pijn aan mijn voeten te hebben voor één avondje stappen...... Maarja wat staat er bij platte schoenen? Jurkje, of toch broek? Welk truitje doe ik daar dan op aan? Even voelde ik mij net weer 17 roepend naar mijn moeder dat ik "Echt geen kleren had om aan te trekken!". Na zo ongeveer 30 outfits te hebben aangepast (en mijn halve kast overhoop te hebben gehaald) was ik eruit! Het werd een zwart topje met geruite kokerrok, panty en daaronder mijn zwarte stoere boots. Beetje casual en zeker niet te tuttig, ben pas 40 hé ?😉Toch was het niet helemaal zoals 'vroeguh'. Grote verschil was dat ik de rotzooi in mijn slaapkamer nu wel lekker kon laten liggen. Geen moeder die riep dat ik " Nu echt mijn kast moest opruimen!". Ik besloot dan ook mijn kleding de volgende dag weer netjes in mijn kast terug te leggen. Ik had de dag erop toch weer het feestje van Hanneke. Wie weet zou ik weer in net zoveel 'keuzestress' belanden. Dan kan de puinhoop maar alvast gemaakt zijn, toch?😏

Eenmaal op het dansfeest in Venray aangekomen konden Martine en ik niet wachten om ons in het uitgaansleven te storten. Op onze weg naar de dansvloer rende wij nog net niet iedereen omver. Tja, nu is Martine 'bezet' en niet met ander 'mannelijk schoon' bezig. Maar deze single had ,bij binnenkomst, haar blik ook alleen maar op de knipperende neonkleurige vloerplaten gericht gehad. Mannen aan de haak slaan, dat stond vanavond zeker niet op 'het programma', ik wilde gewoon even lekker dansen! Toch dacht het 'manvolk' hier wel wat anders over. Al dansend werd ik dan ook uitvoerig gecheckt. Waar er, toen ik nog jong was, veel werd gekeken naar mijn billen en borsten, draait het op een 30+feest in eerste instantie vooral om de handen. En....nee het gaat hier dus niet om een 'hand-fetisj' maar vooral om het feit of je een ring draagt of niet.

Al dansend voelde ik dan ook dat ik werd aangestaard. Toen ik omkeek zag ik dat er naar mij gelonkt werd door een getatoeëerde spierbundel in een strak lichtblauw shirtje. Totaal niet mijn type dus ik besloot er maar geen aandacht aan te schenken. Toch merkte ik dat mijn blik iedere keer weer het zijne kruiste. Inmiddels weet ik dat 'mijn voelsprieten' wat gevoeliger staan afgesteld dan bij andere mensen. Hierdoor merk ik het nu eenmaal sneller wanneer ik bekeken word. Automatisch kijk je dan toch even wie je zit aan te staren. Zodra mijn blik dat met 'spierbundeltje' kruiste, keek ik dus snel weer weg. Terwijl de liedjes verstreken, bleef dit proces maar doorgaan. Tot het moment dat ik mij plots besefte dat ik onbedoeld een verleidingstactiek aan het toepassen was. Kennelijk had ik dit ook zo gedaan toen ik nog jong was. Vandaar dat destijds de jongens zo achter mij aan hadden gezeten 😂 Ik besloot om maar niet meer terug te kijken; op een '30+-gespierde-mooi-boy' zit ik namelijk niet te wachten. Hierna verloor 'mijn chippendale' zijn aandacht en besloot zich vervolgens te gaan richten op andere vrouwelijke kandidaten. Waar hij, tot zijn genoegen, wel gelijk soelaas kreeg.

Ondanks dat ik mijn onbedoelde 'verleidings-tactiek' dus niet meer toepaste, was er toch aan aandacht geen gebrek. Regelmatig kwamen er mannen richting Martine en mij in de hoop een gesprekje aan te kunnen knopen. Door gewoon lekker verder te dansen, gingen ze vaak na een minuutje of twee weer op zoek naar andere kandidaten .Tot het moment dat ik plotseling voelde dat een man met zijn achterste tegen het mijne aan stond te 'twerken'. Kennelijk paste deze man zijn 'bijzondere verleidingstactiek' van zo'n 20 jaar geleden nog steeds toe. Dat zijn strategie al die jaren niet het gewenste effect had gehad, dat had hij na 20 jaar nog steeds niet door. Ik daarentegen was met zijn strategie niet onbekend en had in mijn jongere jaren een manier gevonden om dit zo snel mogelijk af te kappen. Ik noem het dan ook de EHBT-tactiek; Eerste Hulp Bij Twerken. Dit is niet zo heel moeilijk en je hebt er, zoals bij EHBO, zeker geen diploma of training voor nodig. Het enige wat je moet kunnen is gewoonweg stil blijven staan. Maar dan wel zo dat je hem niet aankijkt en al helemaal niet tegen hem praat. Gelukkig werkte mijn destijds bedachte strategie nog steeds. Na ongeveer een minuutje kon 'mijn Twerkie' niets anders doen dan van de dansvloer afdruipen. Terug naar zijn vrienden, die aan de hangtafel hard stonden te lachen om zijn stomme actie. Tja, boys will be boys😉

Rond een uurtje of half twee begon de zaal langzaam aan leeg te stromen. En wij begonnen zo langzamerhand ook wel onze voeten te voelen. Toen uiteindelijk 'Daddy cool' van Bonny M werd opgezet, vonden Martine en ik het wel genoeg geweest. We hadden zo'n 4,5 uur bijna onafgebroken op de dansvloer staan swingen. Bij het naar buiten gaan zei ik tegen Martine dat vanavond bijna net zo was als vroeger. Met uitzondering dan dat Martine mij thuis bracht. Maar niet alleen dat was anders, ook had Martines auto zeker meer luxe dan mijn Mazda 121 bolhoedje met cabriotop van destijds. De cabriotop van 'mijn gebakje' sloot namelijk niet helemaal goed af. In combi met een half kapotte verwarming zorgde dit ervoor dat wanneer het vroor er zowel ijs op de binnenkant, als op de buitenkant van de ramen zat. Eer dat dit weg was dan waren we zeker wel een half uur verder. Wachten wilde wij toen niet, tja...je bent jong en je wilt wat hè? Maar gelukkig had ik altijd wel een beschonken, Venrayse vriendin op de bijrijdersstoel zitten die mij dan wel even wilde 'assisteren'. Gelukkig hoefde er dit keer niemand, al rijdend, uit het opendak van een Mazda 121 bolhoedje te hangen om de voorruit nogmaals van ijs te ontdoen.😱. Toen kwamen wij niet meer bij van het lachen, maar nu terugkijkend zijn onze capriolen echt levensgevaarlijk geweest. Het is maar goed dat mijn moeder hier destijds niets van af heeft geweten, anders had ze helemaal geen oog dicht gedaan. 

Dus nog even met terugwerkende kracht; Sorry mam, ik beloof je dat wij het echt NOOIT, maar dan ook NOOIT meer zullen doen😬.