Het gekwetste kind

Als docent heb ik er regelmatig mee te maken; gekwetste kinderen. Leerlingen die onlangs, of in het verleden flink zijn gekwetst door iets wat leeftijdsgenoten of volwassenen hebben gezegd of gedaan. Door deze pijn hebben deze leerlingen zichzelf vaak "overlevingsstrategieën" aangeleerd. Strategieën die variëren van teruggetrokken of perfectionistisch, naar boos en opstanding. "Sport als docent" is dan ook om dit gedrag te doorgronden. Gemakkelijk is het niet om de vinger op de zere plek te leggen. Vaak kost dit veel energie en inzet, maar niets is mooier dan wanneer een leerling uiteindelijk weer beter in zijn of haar velletje komt te zitten.

Net zoals velen van ons, zit er ook "een gekwetst kind" in mij. Toen mijn ouders gingen scheiden ben ik vanuit Haarlem naar Noord-Limburg verhuist. Dit was voor mij een flinke overgang. Ik moest mijn vertrouwde stadse leventje met mijn bekende huis, buurt en vriendjes/vriendinnetjes namelijk achterlaten. Eigenlijk was dat al lastig genoeg. Helaas werd de overgang niet vergemakkelijkt. Tegenover ons nieuwe huis woonde namelijk een oudere overbuurvrouw. Een vrouw op leeftijd die een andere visie had op scheidingen, alleenstaande moeders en mensen in de bijstand. Deze betreffende vrouw ging, voordat wij ons nieuwe huis introkken, buurtgenoten aanspreken over het feit dat er een gescheiden, alleenstaande moeder met twee kinderen schuin tegenover haar kwamen wonen. En deze alleenstaande moeder zat daarnaast ook nog eens in de bijstand! Toen wij uiteindelijk verhuisd waren en mijn zusje en ik nieuwe vriendjes en vriendinnetjes in de straat maakte, wilde deze buurvrouw hier koste wat kost een stokje voor steken. Stuk voor stuk belde ze dan ook de ouders van mijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes op. Tijdens deze telefoongesprekken gaf ze aan dat zij het niet eens was met het feit dat deze kinderen met mij en mijn zusje speelde. Gelukkig gaven deze buurtgenoten geen gehoor aan haar oproep en werden wij, ondanks haar verwoede pogingen,  alsnog met open armen ontvangen. 

Ondanks dat de andere buurtgenoten ons toch opnamen in de buurt, heeft dit mij als kind wel getekend. Ik kreeg hierdoor namelijk het gevoel enkel en alleen te worden gezien als "het- bijstand-kind-van-gescheiden-ouders" Dat ik destijds een lief, sociaal, verlegen en net 8-jarig meisje was, dat werd niet meegenomen in mijn overbuurvrouws "waarde-oordeel". Wat als gevolg had dat, als kind, mijn eigen "waarde-oordeel" verminderde. Hierdoor werden mijn reeds toch al aanwezige perfectionisme, onzekerheid en prestatiedrang versterkt. Natuurlijk heeft dit niet alleen maar negatieve kanten met zich meegebracht. Het heeft er namelijk ook voor gezorgd dat ik "bewijsdrang" heb ontwikkeld. De drang om aan anderen te laten zien dat, ondanks mijn sociale afkomst, ik zeker wel wat in huis heb. Dit is uiteindelijk de drijfveer geweest om mij verder te brengen in het leven. Deze drang heeft er dan ook voor gezorgd dat ik ben gaan studeren, een goede baan heb mogen vinden en kapitaal heb kunnen vergaren op de huizenmarkt. Hoe ironisch ook, uiteindelijk heeft deze overbuurvrouw er mede voor gezorgd dat ik ,als alleenstaande moeder, een goede nieuwe start heb kunnen maken. 

Nu, als volwassen vrouw, snap ik ook wel dat haar gedrag meer heeft gezegd over haar empathisch vermogen, dan van mij als kind. Het idee alleen al dat ik iemand als "te min" zou weg zetten, enkel en alleen vanwege hun sociale status, afkomst, uiterlijk of religie kan ik mij dan ook niet voorstellen. Twee weken geleden, na het galafeest, bracht ik een vriendin van Nora thuis. Een ontzettend lieve, zorgzame en sociale Syrische meid, waarmee mijn dochter inmiddels alweer 6 jaar bevriend is. Een betere vriendin kan ik mijn dochter niet wensen. Toen mijn dochter vriendinnen met haar werd, waren haar ouders nog druk bezig hun leven op te bouwen. Ze woonde in een huis wat gesloopt zou gaan worden en leefde van de sociale bijstand. Had ik, om deze redenen, mijn dochter een oprechte vriendschap moeten ontzeggen? Haar een gelijkwaardige vriendschap ontnemen, waarbij mijn kind ook nog eens leert om om te gaan met cultuurverschillen? Dit voelt voor mij zo bekrompen, dat ik er nog niet eens aan kan denken dit ooit te zullen doen. Ik wil namelijk mijn kinderen leren om te kijken naar de persoon en niet naar afkomst, uiterlijk, geloof of sociale status. Maar dat is niet het enige, ik wil namelijk koste wat kost proberen te voorkomen dat een kind door mijn gedrag een "gekwetst kind" in zich ontwikkeld. Een "gekwetst kind" in je hebben is namelijk ontzettend lastig en iets wat ik niemand gun. 

Ondanks al mijn gemaakte stappen blijft "mijn gekwetste innerlijke kind" toch deels in mij voort leven. Hierdoor kan op bepaalde momenten of bij bepaalde triggers, toch mijn onzekerheid weer even flink de kop op steken. Maar misschien is dit ook wel normaal? Misschien heeft ieder van ons wel "een gekwetst kind" in zich en mag dat "kind" er ook gewoonweg zijn. Misschien gaat het er uiteindelijk meer om dat je jezelf ervan bewust bent, zodat je het kan leren te "omarmen". Uiterst kritisch over je "gekwetste kind" zijn of het gewoon weg stoppen heeft dan ook weinig zin. Uiteindelijk hebben alle kinderen liefde, veiligheid en geborgenheid nodig.......en zo waarschijnlijk ook het "gekwetste innerlijke kind".