Pubero nùmero dos; "De bloemetjes en de bijtjes".

Rond een jaar of 10 begon mijn lichaam langzaamaan te veranderen. Toen mijn moeder daar achter kwam sleepte ze mij direct mee naar de plaatselijke bieb, waar ze een boekje over puberteit voor mij uitzocht. Ik kan mijn nog goed herinneren dat ik daar destijds, als beginnend pubertje, hoogst ongemakkelijk bij stond. Sterker nog, ik schaamde mij dood! En al helemaal toen het boekje op mijn pas werd uitgeleend, waardoor ik het uiteindelijk ook nog eens zelf terug moest brengen.  Zelfscan-systemen waren er toen nog niet. Teruggebrachte boeken werden daarom door de bibliothecaresse gecontroleerd en ingenomen. Toen de uitleendatum bijna was verstreken, moest ik dus weer richting bieb. Uit voorzorg had ik het boekje dan ook helemaal onderaan de stapel gelegd zodat niemand kon zien dat ik het had. Eenmaal voor de balie begon de ongemakkelijkheid en hoe verder de bibliothecaresse kwam, hoe ongemakkelijker ik werd. Telkens rondkijkend, bleef ik maar hopen dat er niemand in de rij zou aansluiten. Wat was ik gelukkig dat mij dat 'leed' inderdaad bespaard bleef!

Een tijdje terug begon Sander ineens onder zijn armen te ruiken. Ik uitgelegd dat hij nu toch echt zijn oksels met zeep moest gaan wassen. "Mag ik dan nu ook deodorant?!" vroeg mijn zoon vol trots. Dus ik met hem naar de winkel gereden. Aangekomen bij het rek kon hij maar niet kiezen, werd het nu de Axe of toch Nivea? Na een kwartier was ik er wel klaar mee en besloot dat hij ze beide mocht kopen. In de auto terug was hij vervolgens aan het brainstormen welke hij de volgende morgen als eerste op zou doen. Toen hij ongeveer 2 maanden later ineens riep; " Ik ben heel boos en weet niet waarom!" wist ik genoeg. Pubero nùmero dos was in aantocht! 😬😱

Gezien deze constatering leek het mij wel handig om het te gaan hebben over de veranderingen die in een jongenslijf staan te gebeuren. Met de gedachte aan mijn sexuele voorlichting, besloot ik het toch net even een tikkeltje anders te gaan doen. Ik wilde 'gewoon' het gesprek met hem aan gaan. Dus ik Sander op de bank gezet en gevraagd wat hij al van de puberteit wist. "Dat je dan irritant en boos doet" was zijn antwoord. In "irritant en boos doen" is zijn zus inderdaad al een tijdje 'kampioen', dus ongelijk kon ik hem daar niet in geven. Toch was dit niet helemaal de kant waar het gesprek op moest gaan. Ik besloot om maar te vragen waar hij dan dacht dat het door kwam dat je ineens "irritant en boos" gaat doen. Aangezien mijn zoon daar geen antwoord op wist, moest ik het antwoord dan toch maar zelf gaan geven. "Je gaat zo boos doen doordat je dan heel veel hormonen in je lijf hebt. Weet je wat hormonen zijn?" vroeg ik. "Nou" zei Sander "ik weet het wel, maar nu weet ik het niet". 🤔 Gezien dit tamelijk dubbelzinnige antwoord, besloot ik om het toch maar wat verder uit te gaan leggen. Ik merkte dat hier namelijk nog wel wat werk te verzetten was.

"Hormonen zorgen ervoor dat je lichaam gaat veranderen" zei ik. "Je kan ineens heel hard gaan groeien, krijgt een zwaardere stem en krijgt overal haartjes. Maar dat is niet alles" vertelde ik. "Ook kan je op een gegeven ogenblik zelf kindjes maken. Weet je nog met die zaadjes en dat eitje?" "Mam! Dat weet ik toch?!" zei mijn kind beschamend. Tja, dacht ik, ik kan er nu nog een heel verhaal van gaan maken, maar dat gaat in zijn 'beginnend puberbreintje' dus echt niet binnenkomen. Ik besloot toch maar om voor de kort-maar-krachtige-aanpak te gaan. "Dus" ging ik verder "als je ooit een keertje wakker wordt en je onderbroek is nat. En het is geen plas, dan moet je niet schrikken. Dat zijn dan de zaadjes, ook wel sperma genoemd, dat er dan uitkomt. Snap je het?" vroeg ik. "Jaahaa!" antwoordde mijn jongste beschamend. "Heb je verder nog wat te vragen?" vroeg ik mijn zoon.

"Ik weet niet" zei hij, terwijl hij mij plotseling met een bezorgd gezichtje aan keek. "Vraag maar, je mag alles vragen" stelde ik hem gerust. "Nou" zei hij zachtjes met een bibberend stemmetje "Wat als ik straks moet scheren en papa is er niet om mij dat te leren?" Even slikte ik; de eerste keer scheren is natuurlijk ook echt zo'n 'vader-zoon-momentje'. Langzaam schoof ik richting mijn kind en pakte hem even stevig vast. "Vaak gaat de eerste baardgroei niet zo snel hoor" stelde ik hem gerust. "Het is echt niet zo dat je naar bed gaat en de volgende ochtend er ineens als een bosaap uit ziet. Dus de kans is groot dat papa jou dat gewoon kan leren. Maar als het echt niet anders kan" ging ik verder "dan weet ik ook wel hoe dat moet hoor. Daar komen wij samen wel uit. Dat komt echt goed, oké?" Even voelde ik mijn zoon knikken. "Wil je verder nog iets weten?" vroeg ik. "Ja" ging mijn jongste verder "mag ik misschien op de PlayStation?". Opgelucht haalde ik adem; ik had mijn kind gerust kunnen stellen, het belangrijkste was gezegd en de rest...ach...dat komt later wel. "Ja" antwoordde ik "jij mag zeker op de PlayStation!"