Een leven lang leren.
Nu is het al zover, "later" is best snel gekomen. Misschien wel te snel voor deze ,boven mij uit torende, krullenbol. Wat ze echt niet wil, dat is wel duidelijk. Nu is het kiezen uit de overgebleven opties. Opties waarvan zij twijfelt of ze wel passend bij haar zijn. Een twijfel die ik heel goed snap; Nora is nu eenmaal een eigengereide en creatieve dame. Een kind wat altijd zichzelf is gebleven en haar eigen authenticiteit heeft behouden. Een meisje wat niet te bang is om zichzelf te onderscheiden qua kledingstijl, gedrag, muziek of hobby's. Een eigenschap die bij mij pas jaren later tot bloei heeft mogen komen. Een eigenschap waar ik hard voor heb moeten werken. Even benijd ik mijn 15-jarige hierom.
Vandaag dan ook de dag dat wij samen richting Nijmegen zijn gegaan om de opleiding 'Mediavormgeving' te gaan ontdekken. Een opleiding waarvan ik hoopte dat dit zou zijn wat ze zoekt. Maar na een rondje door het lokaal is mijn puber er al snel klaar mee. Is het de opleiding.....of toch de drukte, het gebouw, de docenten of de knallende muziek die door het trappenhuis scheldt? Waarschijnlijk moet dat nog bezinken. Na een uurtje laad ik mijn wat teleurgestelde puber in de auto en besluit toch nog even richting station te rijden. Hier zit de 'Koksopleiding' en de opleiding 'Brood en banket'. Beroepen waar Nora het laatst nog over had. Eenmaal aangekomen zie ik mijn dochter weer wat verstijven. Net als voor veel leerlingen brengt deze keuze nu eenmaal onzekerheid met zich mee. Deze generatie kinderen is vaak te bang om verkeerd te kiezen, met als gevolg dat sommigen verstijven en uiteindelijk helemaal geen keuze durven te maken.
Eenmaal bij de afdeling horeca kom ik een oud-collega tegen. Vol enthousiasme koppelt zij ons aan de docent van de koksopleiding. Een man die passie voor zijn vak heeft, maar ook heel goed weet te vertellen wat minder leuk aan het beroep is. Informatie wat zeker net zo belangrijk is om mee te nemen is deze keuze. Een beroep wat hard werken is en veel samenwerking vereist. Iets waarvan ik twijfel of ze wel helemaal passend bij mijn dochter zijn. Maar daarintegen heeft zij mij de afgelopen twee jaar wel vaker verbaasd. Dit is niet iets wat ik voor haar moet invullen, tenslotte is zij degene die het moet gaan doen. En misschien is er nog wel geen opleiding wat nu passend bij haar is, maar moet zij het pad wat zij bewandeld passend gaan maken. Nadat de docent zijn verhaal heeft gedaan, sluit ik het gesprek af met de woorden "Wat je ook kiest Noor, alles is goed. En soms is het ook niet erg om verkeerd te kiezen. Het vindt zijn weg wel". Gelukkig krijg ik bijval van deze docent. Wat een fijne en empatische man! Gerustgesteld loopt mijn dochter vervolgens nog wat lokalen binnen en stelt vragen.
Eenmaal opnieuw in de auto rij ik richting haar vader. Nora wilde zo graag nog dit deel van het weekend daar doorbrengen, dat ik haar toch maar weggebracht heb. Onderweg babbelen we nog even na. Al gauw komt er in ieder geval uit dat ze niet alleen maar het brein achter iets wil zijn maar echt de producten zelf wil gaan maken. Maar welke "producten" dit zijn, dat weet ze nog niet zo goed. "Dat hoeft ook nog niet" zeg ik. "Weet je Noor, van beide opleidingen is iets te zeggen en ze hebben beide iets gemeen" ga ik verder. "Ze hebben creativiteit gemeen, en creativiteit past bij jou. En daarbij zit het je ook wel een beetje in het bloed; papa is creatief met koken en houtbewerking en ik met inrichting, schrijven en muziek. Een hele gekke keuze is het ook niet. En tegenwoordig kiezen mensen niet meer een beroep voor het leven maar is het een leven lang leren. Dus verkeerd kiezen kan je niet". Even kijkt mijn dochter mij aan. "Oké" antwoordt ze, waarna ze weer verder gaat op haar mobiel.
Na hun vader nog een update te hebben gegeven onder het genot van een bakkie koffie, vraag ik of ik nog even naar het toilet mag. "Ik moet ook' zegt Nora. Uiteindelijk gaat Nora boven en ik beneden naar het toilet. "Dan kijken we wie sneller is, hè mama" roept mijn dochter competitief. Tja, best leuk maar om er nu zo in op te gaan met als risico dat de spetters overal zitten, dat zie ik niet zitten. Ik besluit rustig op mijn gemak te doen. Eenmaal in de huiskamer roept Nora "Noop, ik heb gewonnen!" Goh, dat woord ken ik nog niet en vraag "Hé Noor, wat betekent noop eigenlijk?" "Haha, mama weet niet wat noop betekent" roept mijn jongste gekscherend. "Nou, moet je niet zo doen! Dat vind ik tantu* rot" doe ik er nog een schepje bovenop. "Pfff", zegt Sander lachend "mama probeert gewoon stoer te doen" richting zijn zus. "Nou....wat betekent het?" vraag ik nogmaals. Beide kunnen er geen antwoord op geven. Maar het woord 'tantu' daar blijven ze maar over door gaan. Is natuurlijk best gek om zo'n woord uit je moeders mond te horen. Na afscheid te hebben genomen zegt ik "dat ze nu echt moeten stoppen met dizzen*" waarna ik mijn kinderen bedenkelijk kijkend bij hun vader achterlaat. Best leuk dat provoceren 😆 Maandag toch maar eens mijn leerlingen vragen wat 'noop' inhoudt. Er zal er vast wel eentje zijn die hun juf, van middelbare leeftijd, hiervan op de hoogte wil brengen. Tja.....
ook het onderwijs is en blijft een leven lang leren!
*tantu= heel erg
* dizzen= pesten/plagen/irriteren
Reacties
Een reactie posten