"Viesbekjes"

"Hoi" zegt Nora terwijl ze net thuiskomt van school. "Hoi schat, hoe was het op school?" vraag ik aan mijn dochter terwijl ze haar jas over een stoel gooit en schooltas op de grond zet. "Goed, wat eten we vanavond?" vraagt ze nadat ze met haar benen in de lucht plaats heeft genomen op mijn okergele fauteuil. "Salade, aardappels en lekkerbekjes uit de airfryer" deel ik mede. "Gadverdamme!" klinkt het ineens hard door de huiskamer. Verbaasd kijk ik mijn kind even aan. "Huh? Je vindt lekkerbekjes toch zo lekker?" antwoord ik twijfelend terug. "Ja maar nu niet meer! Ja, sorry hoor" gaat mijn dochter verder "maar ik vind ze nu gewoon heel vies! Het zijn geen lekkerbekjes, het zijn gewoon viesbekjes!" roept ze vervolgens melodramatisch. Even schiet ik in de lach, haal mijn schouders op en zeg; "Tja....dan eten we vanavond viesbekjes, ook goed! Ruim jij je spullen even op?"

Pubers en eten, dat vind ik wel een heel gedoe. Het ene moment zijn ze helemaal gek op iets en valt het betreffende product bijna niet aan te slepen. Maar zodra je eenmaal een voorraadje hebt aangelegd, dan lusten ze het ineens niet meer. Vooral Nora's smaakpapillen lijken tegenwoordig op dit gebied regelmatig een stoelendans te doen. Op één uitzondering na; de categorie snacks. Snoep, koek en chips doen hier in huis hun wekelijkse verdwijn-truc. Gelukkig blijven de lege verpakkingen in de lade achter, anders zou ik nog aan mezelf kunnen gaan twijfelen of ik het überhaupt wel in huis heb gehaald. 😆 En iets verstoppen.....tja dat heeft geen zin. Kennelijk zijn mijn kids in het bezit van een "supersonische-snack-speurneus".

Dat dit echt iets is wat bij de puberteit hoort, dat is mij inmiddels wel duidelijk. Waar mijn jongste voorheen nog snacks kon laten staan vormt hij, samen met zijn zus, inmiddels een "tweekoppig-koekiemonster-duo". En ook al gaan snacks er nu gemiddeld twee keer zo snel doorheen, bijhalen doe ik niet. Op is gewoon domweg op. Maar hoe komt het toch dat mijn twee pubers ineens zoveel behoefte hebben aan al die zoetigheid, zout en dat vet? Het antwoord is eigenlijk heel simpel; hun lichaam veranderd zo onnoemelijk hard. En groeiende lijven hebben brandstoffen nodig. Dat de gemiddelde puber daar dan vervolgens de slechte bouwstoffen voor uitkiest, dat ligt toch echt aan het "puberbreintje". Pubers kunnen nu eenmaal slecht gevolgen overzien en leven vaak van moment tot moment. Op heel veel forums lees je dan ook dat je je pubers gezonde voeding moet blijven geven. Tja, gemakkelijker gezegd dan gedaan; je kan ze moeilijk met een trechter gaan lopen dwangvoeren. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze uiteindelijk ,wanneer ze eenmaal volwassen zijn, weer zullen terugvallen op hun ooit "aangeleerde basis". En die "basis" bestaat voor Nora en Sander o.a. uit gezonde voeding

Maar wat gebeurd er als je je pubers nu al deze vrije keuze geeft? Vallen ze dan toch onbewust terug op deze "aangeleerde basis" of overwint hun "puber-snackgedrag"? Ik besluit dit maar eens uit te gaan testen met de "ultieme ontbijt test". "Moppies luister eens" zeg ik dan ook, terwijl ik mijn kinderen op de bank laat plaatsnemen. "Wij gaan deze vakantie iets leuks doen. Je mag voor zondag zelf je ontbijt gaan samenstellen, en dat mag uit van alles bestaan" deel ik aan twee verbaasde gezichten mede. "Dus ook kipnuggets?!" roept Sander uitbundig. "Jazeker, ook kipnuggets. Maar er zijn wel drie regels" ga ik verder. "Wat je koopt dat eet je ook op, de voorbereiding doe je zelf en de keuken wordt na afloop opgeruimd". Na mijn plan te hebben verteld komen enthousiast de meest waanzinnige ideeën om de hoek kijken ; pizza, friet, snoep, chips, je kan het zo gek niet verzinnen of het wordt opgenoemd. Tja.....je moet er s'morgens vroeg maar zin in hebben......🤢. 

Vandaag de dag van "het grote winkelmoment". Met tijd op de timer en twee winkelmandjes in de hand worden mijn twee pubers vervolgens in de supermarkt losgelaten. Na veel plezier, overlegmomentjes en zo'n 15 minuten later staan wij weer buiten. De score....;advocado's, opbakbroodjes, rookvlees, American pancakes, twee milkshakes en worstenbroodjes. De uitslag is wat dubieus. Maar ondanks dat valt ,van alle keuzes die gemaakt konden worden,  "de schade" mij reuze mee. Terug naar de parkeerplaats lopen we een klein stukje over de kermis. Bij de Cakewalk blijft Nora staan kijken. "Je mag wel een keertje" zeg ik dan ook tegen haar. Even kijkt ze naar haar broertje, die na een fietsongeluk met zijn arm in een mitella loopt. "Nee, dat vind ik zielig voor Sander". Ach, kennelijk hoef ik mij geen zorgen te maken en zit het met die "basis" wel goed!☺️