Your dog is your mirror.

Gisteren, terwijl ik zat te scrollen op Facebook, kwam ik een advertentie tegen van een boek. Gelijk geintresseerd klikte ik hierop. Ik vind lezen namelijk heerlijk; lekker in de huid van iemand ander kruipen om vervolgens kennis te mogen maken met nieuwe inzichten, culturen of historische feiten. Maar hier ging het niet om een roman, historisch boek of biografie. Nee, dit boek had de pakkende titel; "Your dog is your mirror". Terwijl ik opkeek van mijn mobiel ,en mijn trouwe viervoeter bekeek, was mijn eerste gedachtegang; "Nou lekker dan!". Mijn witte chihuahua was op dat moment namelijk druk bezig met een zeer grondige klus; het intensief reinigen van haar achterste😖

Gelijk doemde dan ook beelden in mijn gedachte op. Tja , je bent een beelddenker of je bent het niet. Beelden waarin ik, net als mijn trouwe harige vriendinnetje, hetzelfde zou moeten handelen. Waar ik bezoek normaliter ontvang met een glimlach en een kop koffie, pakt mijn hondje dit heel anders aan. Bij Saar verloopt dit namelijk altijd in een bepaald patroon; eerst grommen, dan naar de deur rennen, om vervolgens gasten vrolijk blaffend mee te lokken naar de bank zodat ze haar buikje kunnen aaien. Lukt dat niet, dan blijft Saar net zo lang springen en blaffen totdat zij haar uiteindelijke doel heeft bereikt. Bij het idee dat ik een eerst volgende keer enthousiast springend op de bank mijn bezoek zou moeten ontvangen, begin ik al te grinniken. Ik zou die gezichten wel eens willen zien!

Maar natuurlijk heeft de schrijver van dit boek het niet zo letterlijk bedoelt. In zijn boek wil hij vooral onderbouwen dat honden zich qua gedrag en emoties aanpassen aan de jouwe. Dat honden goed emoties kunnen aanvoelen, dat is één ding wat zeker is. Het is niet voor niks dat honden speciaal worden opleid om mensen met traumatische ervaringen te kunnen ondersteunen. Maar ook gewone huis-tuin-en-keuken-honden zijn hiertoe in staat. Wanneer mijn kinderen boos of verdrietig zijn, dan is dit zeker te merken aan Saartje. Saar heeft bij verdriet een troostende werking maar kan bij boosheid juist weer heel onrustig worden. Heftig blaffend roept zij de persoon in kwestie dan tot de orde.

Maar zou een hond zich qua karakter dan ook aanpassen aan de baas? Dat lijkt mij sterk! Mijn eerste hond Jacky, een kruising tussen een Basset en een Jack Russel, was juist het uiterste van mij. Waar ik destijds rustig en bedeesd was, was Jack uitbundig, zelfverzekerd, eigenwijs en heel rebels. Opvoeden van mijn eerste hond begon dan ook met een hoofdletter O. Hoe vaak ik als onzekere-19-jarige huilend op de puppycursus heb gestaan is nog niet eens op 6 handen te tellen. Mijn onschuldig ogende pup bleek namelijk een losgeslagen projectiel te zijn. Het woordje "af" was voor hem niet het signaal om te gaan liggen. Welnee, mijn scheurpiloot zag het signaal "af" als startsein om een 500 meter sprint te gaan doen. Rennend over het gehele veld inspireerde hij dan ook de rest van zijn klasgenootjes en veroorzaakte totale chaos. Drie cursussen, een volledige gesloopte kerstboom inclusief kerststal, gemolde kussentjes en maanden van wc-rollen-sneeuw verder, lukte het mij eindelijk om mijn onruststoker te laten luisteren naar mijn instructies. Maar eenmaal een beetje getemd, waren Jack en ik onafscheidelijk.

Na Jacks dood heb ik dan ook lange tijd een maatje gemist. Ondanks dat er andere honden in huis waren, voelde dit niet hetzelfde. Tja, wat Jack en ik samen hadden was ook niet te evenaren....toch? Totdat ik Saar in een advertentie tegenkwam. Gezien de reputatie van chihuahuas was dit niet helemaal wat ik voor ogen had. Zo'n valsgrommend kreng met kleertjes aan, in een handtas? Mij niet gezien! Maar op de één of andere gekke manier voelde ik mij wel direct verbonden met haar. Ik besloot mij dus toch maar te gaan inlezen in het ras. Dat een chihuahua zich een "grote hond" voelt in een klein lijfje, dat werd mij al snel duidelijk. Opvoeden zou niet gemakkelijk gaan worden. Maar voor uitdagingen ben ik niet meer bang.  

Op de dag van ophalen kwam dan ook een nieuwsgierige pup mij enthousiast begroeten. De laatste uit het nest. Tja ze zeggen niet voor niks "Saving the best for last". Uitdagend blaffend om haar moeder heen werd het mij al gauw duidelijk; deze dame heeft pit! Het duurde dan ook niet lang of ik voelde de ,voor mij zo bekende, klik. Door de jaren heen had mijn pittige randje zich namelijk kunnen ontwikkelen. Ik laat mij inmiddels niet meer zo snel uit het veld slaan. En de kaas van het brood eten?....die vlieger gaat al helemaal niet meer op. Nu zo schrijvend besef ik mij het verschil met 22 jaar geleden. Misschien heeft het destijds wel zo moeten zijn dat Jack het leven van deze toenmalige 19-jarige-onzekere-studente volledig op zijn kop zette? Misschien heb ik hem wel nodig gehad om te kunnen groeien? Tja.....wie zal het zeggen?