Loslaten

Terwijl ik met mijn zwaar beladen boodschappenkarretje een scherpe bocht probeer te maken, hoor ik een vader en zijn zoontjes een gesprek hebben over snoep. Even grinnik ik inwendig. Het snoepgangpad.....de uitdaging van iedere ouder met opgroeiende kinderen. Terwijl ik richting de Sultana/liga-sectie loop, sta ik ineens oog--in-oog met de vader van de betreffende kinderen; één van mijn oude wandeldates! "Hé, hoi" stamel ik wat ongemakkelijk. "Hoe is het?" antwoord hij terug. Terwijl wij wat kletsen over koetjes en kalfjes ebt de ongemakkelijkheid wat weg. Tot het moment dat zijn oudste vraagt waar zijn vader mij van kent. Zichtbaar met zijn mond vol tanden besluit ik mijn date even te helpen. Tja, je kan moeilijk tegen een kind van 7 zeggen dat je elkaar van het online daten kent. "Oh, wij kennen elkaar gewoon" antwoord ik op quasi-nonchalante toon terug. Waarna mijn date mompelend hetzelfde beaamd. Aan het bedenkelijk kijkende gezichtje van zijn zoontje zie ik dat hij nog niet tevreden is gesteld. Gelukkig valt op dat moment mijn oog op de bontgekleurde toetjes in het winkelkarretje, een goede afleiding. "Zo, dat zijn lekkere toetjes!" roep ik vervolgens overenthousiast. Gelukkig werkt de tactiek en kan het gesprek zonder verdere ongemakkelijkheden worden afgesloten😅

Eenmaal thuis vraag ik mij af hoe het toch kan dat ik in één week tijd drie oude date-matches ben tegengekomen. Mannen die destijds op mijn pad kwamen maar wat toen geen vervolg heeft gekregen. Waren er destijds niet genoeg raakvlakken? Voelde deze mannen dat ik echt nog niet klaar was om opnieuw een relatie aan te gaan? En moet ik dit dan als startsignaal zien dat ik het nu wel ben? Plots bedenk ik dat overanalyseren waarom dit juist nu gebeurd verspilde energie is. Dingen lopen in het leven nu eenmaal zoals ze lopen. Beter is om los te laten en je te richten op hetgeen wat de situatie je destijds heeft gebracht. 

Dit typend, met een cover van The Byrds spelend op de achtergrond, besluit ik deze voorvallen te zien als "a season". Een reminder voor waar ik vandaan kom en alle stappen die ik sindsdien heb gezet. Een besef dat ik de laatste 10 maanden opnieuw de kans heb gepakt om "mijn-zeven-mijls-laarzen" aan te trekken. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels goed weet wie ik ben en heb geleerd om mijn zelfbeeld niet meer af te laten hangen van een ander. Date-apps daar hou ik mij op dit moment niet mee bezig. Ik leef lekker mijn eigen leven en dat is rijkelijk gevuld. En komt er toch iemand onverwachts op mijn pad waardoor mijn leven nog rijker word? Dan is dat mooi meegenomen. Maar tot die tijd zet ik mijn eigen koers uit en bewandel mijn weg zoals het mij blieft.

Toch heb ik van het hele date-process zeker geen spijt. Sterker nog, ik voel mij juist dankbaar dat ik deze mannen destijds heb mogen ontmoeten. Door de gesprekken die ik toen met hen heb kunnen voeren, heeft ieder mij een stukje dichterbij mezelf gebracht. Gesprekken die voor mij zeker geen "waste of time" zijn geweest. Stiekem hoop ik voor deze mannen dat ook zij er iets uit hebben kunnen halen. Maar hun visie op de date met mij valt ook onder de categorie "loslaten". Hoe zij op de date terugkijken is immers niet aan mij, maar aan hen....

To everything (turn, turn, turn)

There is a season (turn, turn, turn)

And a time to every purpose, under heaven