De appel en de boom.

"Mama, ik verveel me". zegt mijn jongste op klagerige toon. "Dan pak je je stuntstep en ga je even steppen." antwoord ik terug. "Maar dat is niet leuk zonder Nora." gaat hij verder. En Nora wil nooit meer iets met mij doen". Tja, veel ertegen in te brengen heb ik ook niet. Mijn oudste is nu eenmaal niet meer vooruit te branden. "En ik heb helemaal geen vrienden hier in Well" gaat Sander verder. "Dat is zeker ook vervelend" zeg ik, en sla even een arm om hem heen. " Maar ik ken echt helemaal niemand!" komt er gefrustreerd uit. Ik laat hem even los en zie de tranen in zijn ogen staan. "Je bent verdrietig hè?" concludeer ik terwijl ik hem weer opnieuw vast pak. Bevestigend voel ik zijn hoofd op- en- neer gaan. 

Een steek door mijn moederhart. Begrijpen doe ik het zo goed, het valt ook echt allemaal niet mee. Niet opgegroeid in het dorp noch op de basisschool te hebben gezeten, dat geeft je nu eenmaal een achterstand op sociaal gebied. Tel daar twee hectische jaren van scheiding, verhuizing, corona en overgang naar de middelbare school bij op........en dan is dit de uitkomst. Het sociale leven lag plat, en mijn zoon had de afgelopen jaren wel even genoeg veranderingen om mee te dealen. Maar dat is niet het enige. Er is ook nog zoiets als een appel en een boom. Het niet snel op iemand af durven te stappen is voor ons beiden namelijk best herkenbaar. Tja, kennelijk lijkt mijn zoon niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk nogal op mij.

"Ik begrijp het" antwoord ik terug. "Maar weet je wat je kan doen? Ga van die bank af. Trek je schoenen aan en ga met mij mee naar de bakker." Verbaasd kijkt mijn jongste mij aan. "Wat helpt dat nou?" vraagt hij wat geirriteerd. "Ja, gewoon lunchen" zeg ik terwijl ik hem aankijk. "Oooh, je snapt het niet! Daar maak ik toch geen vrienden mee?!" roept hij frustrerend handgebarend. "Dat klopt" ga ik rustig verder "Maar weet je Sander, je moet ergens beginnen. Door erop uit te trekken ontmoet je in ieder geval mensen. En wanneer ze je vaker in het dorp zien, dan gaan ze op een gegeven moment ook beseffen dat ook jij hier woont. En van het één komt dan uiteindelijk het ander. Maar wanneer je op de bank blijft zitten, dan gaat het natuurlijk nooit lukken" leg ik uit. "Oké" zucht hij terwijl hij de tranen uit zijn ogen wrijft. "Maar dat kost geld en je moet al alles voor ons betalen" zegt hij ongerust. "Dat komt wel goed, het is maar geld. Eenzaamheid heeft een nog duurdere prijs." stel ik hem gerust. "Kom op schoenen aan! " zeg ik resoluut genoeg om hem mee te krijgen.

Op de terugweg van de bakker fietsen wij langs het cultureel centrum . "Kijk Sander, daar ligt het bruisende hart van Well. Daar gebeurd het allemaal" zeg ik terwijl ik naar het rechthoekige gebouw wijs. "En wij zullen er de aankomende maanden regelmatig samen naar binnen gaan. Gewoon wat drinken, of meedoen met een activiteit ofzo. Maar je kan ook bij een vereniging hier in Well. Dan leer je ook kinderen kennen". Verschrikt kijkt hij mij aan. "Maar ik ben echt niet goed in voetbal!" roept hij uit. Even grinnik ik. Ook op atletisch vlak is er een match. Als wij de bal überhaupt al raken, dan is het altijd maar de vraag waar ie uitkomt. Al kan dat misschien best een tactische zet zijn.😆 "Dat weet ik ook wel" ga ik verder. "Maar er is echt wel meer te doen. Zal ik het eens voor je navragen?" Mijn jongste knikt. "Goed! En morgen dan gaan we door het dorp wandelen". Een gezicht dat plotseling betrekt.....wandelen vind hij ook echt niet zo leuk. "Je weet het hè? Het komt allemaal niet vanzelf aanwaaien" zeg ik . "Jahaa, dat weet ik nu ook wel!"