Powerchickie!

Een klop op de deur......mijn mentorleerling. Een leerling die lange tijd geen toenadering zocht. Teveel gekwetst in haar prille leven, te vaak vertrouwen verloren. Ik liet haar maar. Mezelf opdringen heeft geen zin, dit contact moet langzaamaan groeien. Maar afgelopen week kwam ze vertellen. Vertellen over struggles die ze had met haar vriendinnen. Na haar een luisterend oor te hebben geboden, verliet ze mijn kantoor. Maar niet nadat ik nog even in een opwelling riep; "Kom op Powerchickie! Jij kan dit!". Lachend sloot ze de deur. Genoeg opgepept om de rest van de schooldag weer door te komen.

Terwijl ik van de week moed verzamelde om naar de carnaval te gaan, moest ik ineens aan deze situatie denken. Best gek, een juf die heel goed haar leerlingen weet te motiveren, maar zelf soms niet helemaal in haar eigen kracht gelooft. Het gekwetste kind blijft ook hier toch telkens weer even op de voorgrond treden. Een gedachte wat eigenlijk helemaal nergens meer op slaat. Mijn verhuizing naar het Limburgse is inmiddels 32 jaar na dato. Ik word echt niet meer uitlachen om mijn Noord-Hollandse accent. Tegenwoordig is "import" de normaalste zaak van de wereld en ben ik niet meer de vreemde eend in de bijt. Dus "onder begeleiding van de buurtjes" carnavallen en contact proberen te maken. Nieuwe mensen leren kennen, maar ook dorpsgenoten die ik al ken opnieuw spreken. En stiekem zijn dat er best al veel; mijn tuinman, leden van de toneelclub, oud-leerlingen, hun ouders en buurtgenoten. 

Variërende gesprekken; over "vroeguh" in mijn les, verlies en rouw, de muts van grote smurf, muziek, integreren in een nieuw dorp, het haar van Jan Vayne, maar ook over compleet theoretisch onderbouwde ontdekkingen. Al weet deze Einstein even niet meer hoe bier in combinatie met licht er ook alweer voor kan zorgen dat een prijzenbeker echt kan gaan groeien. Tja, kennelijk zorgt genoeg wijn ervoor dat je ineens big brains krijgt. Beetje jammer dat na het afzwakken van het alcoholpromillage deze gave ook plotseling verloren is.

Maar het hoogtepunt van de carnaval was toch echt wel het proberen te jatten van de grootste prijzenbekers. Op het zelf bedachte groeiproces van zijn beker konden wij namelijk echt niet meer wachten. Waardoor er snel een soort van "Bonnie en Clyde bondje" was ontstaan. Samen met mijn jonge "partner-beker-jatter-in-crime" de mooiste shiny bekers proberen weg te halen, om ze vervolgens bij de gevonden voorwerpen neer te zetten. De grootste lol hadden we. Al geloof ik niet dat een carrièreswitch naar het criminele circuit 'm helemaal voor mij gaat worden. Kennelijk heeft deze ekster wel vlugge vingers, maar ik geloof dat opzichtigheid van gestolen waren een behoorlijke criminele misser is. Tja, het omhoog houden van deze glimmende joekel in de polonaise was toch niet zo'n heel strak plan. Dan toch maar volgend jaar ook inschrijven voor de optocht. Zelf zo'n shiny beker proberen te bemachtigen; de volgende stap in het integratieproces. Maar mocht dat gaan lukken, dan zal ik mijn jonge "partner--in-crime" waarschijnlijk zelf ook goed in de gaten moeten houden. Ik vermoed namelijk stiekem dat dit grapje nog wel eens een jaarlijks terugkerend dingetje kan gaan worden🤣🙈

Eenmaal thuis hoor ik door de muur heen mijn buurman en buurvrouw nog kei hard samen een carnavalsliedje zingen. Een afspraak tussen ons waarvan ik niet eens meer weet hoe deze überhaupt tot stand is gekomen. What'sApp berichtjes, waar ik ze de hemel in prijs voor hun muzikaal talent, is een gevolg. Dan doe ik grinnikend het licht uit; het was een mooie carnaval.......