Snacker gezond

 

Daar zitten we dan, Technovium Nijmegen, voor de intake voor de opleiding Mediavormgever. Even kijk ik opzij naar mijn gespannen dochter . Nouja, ik denk dat het woord "gespannen" nogal een understatement is. "Stijf staan van de zenuwen" gecombineerd met "knikkende knietjes" en "verlamd zijn van angst" is een betere omschrijving voor de paniek die ik van mijn dochters gezicht af lees. De afwijzing van de opleiding Mediavormgever in Eindhoven heeft haar zeker geen goed gedaan. Een school die de vrijheid heeft om uit de vele aanmeldingen de crème de la crème te selecteren. Een maatstaaf waar mijn dochter niet aan heeft kunnen voldoen. Een zuur gegeven voor een meisje dat al zo vaak de deksel op haar neus heeft gehad. Ondanks dat deze afwijzing niet gebaseerd was op de extra handvatten dat mijn kind nodig heeft, riep het bij Nora toch weer oud zeer op. Het gevoel "weer eens anders dan anderen te zijn". Een gevoel dat geen enkele puber wil hebben, maar wat voor Nora wel een gegeven is. Haar schoolse carrière heeft nu eenmaal niet kunnen verlopen volgens de norm. Toch is de afstroom van VWO naar MAVO het beste wat haar is overkomen! Sterker nog, een groter goed kon haar niet worden gegeven! Door de acceptatie van klasgenoten en een mentor die dat heel goed heeft begeleid, is mijn kind het afgelopen jaar ontzettend opgebloeid. De stille, grijze, onzekere muis is weg. Een gelukkige, enthousiaste en soms zelfs sprankelende authentiekeling is ervoor in de plaats gekomen. Een meisje dat eindelijk ervaart hoe het voelt om succes te hebben. Dat zij na haar afwijzing in Eindhoven liefdevol werd opgevangen door haar mentor en vrienden in deze nieuwe mentorklas, maakte voor haar een wereld van verschil. Een gevoel waar ik van hoop dat ze dat opnieuw mag ervaren op haar nieuwe opleiding.

Na een tijdje te hebben gewacht op de bankjes bij de receptie zie ik een langharige, lange man met tattoos en alternatieve kleding onze richting op komen lopen. Een man die niet voldoet aan "de standaard", van een afstandje zou je zelfs van hem kunnen schrikken. Maar niet alles is wat het in eerste instantie lijkt. Dichterbij gekomen zie ik een open gezicht en twee grijze, geruststellende ogen. Nadat wij ons aan elkaar hebben voorgesteld zegt de intaker met een knipoog " Zo en nu ga ik haar even van u meenemen" . Waarna ik terug grap; "Niet te lang hè, ik ben nogal aan haar gehecht!". Terwijl mijn dochter samen met hem wegloopt kijk ik ze na. Haar broek met zakken aan de zijkant, oversizede Vinted trui en dr. Martens passen qua stijl bij dat van haar intaker. Mijn twijfels of dit de juiste school voor Nora is, verdwijnen plots als sneeuw voor de zon. Een gevoel dat mijn authentieke creatieveling ook hier mag zijn wie ze is neemt de overhand. Bij terugkomst is daar al gelijk het verlossende woord; ze is aangenomen!. " Ik vond haar portfolio zo goed dat ik zelfs iets wil gebruiken voor de Opendag" gaat haar intaker verder. Terwijl ik kijk naar Noras stralende gezicht, voel ik de emoties opkomen. Mijn kind heeft in 20 minuten tijd al twee succeservaringen opgedaan en is door deze man gezien. Even slik ik flink, waardoor ik het voor elkaar krijg om de beginnende brok in mijn keel weg te slikken en mezelf te herpakken. "Nou Noor, dat is heel goed nieuws! Super goed gedaan hoor!" antwoord ik enthousiast terug. 

Nadat wij afscheid hebben genomen ben ik in mijn hoofd alweer bezig hoe ik mijn auto het beste uit de parkeergarage kan krijgen. Deze is zo diep onder het gebouw gelegen dat de afdaling wel een ritje in een achtbaan leek. Maar gelukkig trekt mijn automaat de klim prima en hoef ik niet te klooien met het schakelen in bergstand. "Ik heb honger" hoor ik mijn dochter zeggen. Tja, niet zo gek als je die ochtend door angst geen hap door je keel hebt kunnen krijgen. "Lust je dan een lekker broodje?" vraag ik. "Of lekkere McDonalds om 11.00 uur s' ochtends?" grap ik terwijl wij de borden onderweg tegenkomen. " Dat is goed!" antwoord mijn dochter. Even kijk ik opzij, ze heeft mijn grapje voor serieus aangenomen. Tja, als moeder zijnde moet ik soms ook nog wennen aan haar handvatten. Maarja de diagnose autisme is ook pas twee jaar geleden gesteld. Ach, bedenk ik mij, wat kan het ook schelen. McDonalds it is! 

Terwijl wij vanuit de parkeerplaats richting ingang lopen zeg ik "Zo, snacker gezond op de vroege ochtend!" .Mijn dochter kan nog net een lachje onderdrukken voordat zij een melodramatische "Oh mamaaa!" eruit floept. Tja.....het was ook echt een super flauwe en slechte woordspeling. En daarom juist zo leuk🤭 Eenmaal binnen is de keuze voor Nora snel gemaakt. Uit loyaliteit besluit ik maar met haar mee te doen. Dit moment is natuurlijk maar éénmalig en moet voor haar onvergetelijk zijn. Na een tijdje haal ik onze bestelling op; twee big macs, een portie kipnuggets en twee appelsap.....dat dan weer wel. Niet dat het drankje door alle suikers die erin zitten heel gezond is, maar ach door de appeltjes op de verpakking lijkt het in ieder geval gezonder. Het soort verpakkingen wat Nora in de toekomst wellicht zelf gaat ontwerpen. Voordat we beginnen met het verorberen van al deze calorietjes besluit ik nog even een selfie te maken. Zo'n legendarische gebeurtenis moet immers ook op de plaat worden vastgelegd. "Je gaat de foto toch niet op van alles zetten hè?" vraagt mijn dochter vervolgens verschrikt. "Nee, hoor" antwoord ik terug. Echt gelogen heb ik immer niet. Een foto op Blogger posten valt namelijk niet onder de categorie "alles"........ toch?😉