Happy single?

Afgelopen weekend zag ik een tutorial van de 92 jarige bejaarde " Granny Droniak". In dit filmpje maakte zij zich klaar om na 25 jaar weer eens op date te gaan met een, naar haar zeggen, "knappe man" . Vol overgave stortte dit tienermeisje-van-92-lentes-jong zich opnieuw in de wereld van kapsels, make-up en outfits. Tja, wanneer je op date gaat moet je ook om door een ringetje te halen zijn, toch? Of de betreffende man er uiteindelijk ook zo over dacht, dat maakte deze 92-jarige-laatbloeier niet zoveel uit. Met haar "Als hij het niet mooi vindt, dan gaat hij maar lekker weg" kwam Granny op mij over als een onafhankelijke "Happy Single". Iemand die compleet gelukkig is met zichzelf, en met haar leven. Of was dat alleen maar voor "de show"?

Bestaat er wel zoiets als "de Happy Single"? Begrijp mij niet verkeert hoor, bepaalde onderdelen van het vrijgezelle bestaan zijn zeker ook erg fijn; lekker zelf bepalen welke films en series ik bekijk, welke Spotify lijst ik aanzet, hoe hard ik muziek luister (uhmm standje luid dus), wat ik eet, aan welke kant van het bed ik slaap en hoe lang ik uitslaap. Weekenden van stilte, rust en eigen invulling. Klinkt waarschijnlijk voor menig lezer van mijn blogs als ideaal. Dat is het ook......nouja in theorie dan. In de praktijk ben ik er stiekem soms echt wel een beetje klaar mee.

Zo'n 1,5 jaar geleden had ik namelijk nog de visie dat mijn vrijgezelle bestaan van tijdelijke aard zou zijn. Ik genoot daarom intens van al deze voordelen. Ik zou deze tijd wel eens even nuttig gebruiken om (zoals de experts zeggen) "het gat in mezelf" op te vullen, Wanneer dat klaar was zou Mr. Right vast wel voor mijn neus verschijnen, toch? Dus schouders eronder en met mezelf aan de slag; in die spiegel kijken en aanpakken waar je last van hebt, negatieve patronen leren te doorbreken en leren te geloven in je eigen kracht. Psycholoog, coach en bokscoaching......ik heb echt alles aangegrepen om maar een leukere versie van mezelf te worden. En inmiddels vind ik mezelf ook daadwerkelijk leuk. Maar ook op andere vlakken heb ik niet stil gezeten. Ik heb geleerd om zo zelfredzaam mogelijk te zijn, heb een 3e slaapkamer gerealiseerd, ben flink aan de slag geweest met muren schilderen, heb mijn huis deels opnieuw ingericht, zie Well inmiddels echt als mijn thuis en heb nieuwe hobby's ontdekt. Vulmateriaal genoeg dus. Soms zelfs zoveel dat het zo wat mijn oren uit komt.

Maar ondanks deze opvulling lijkt "mijn prins" zijn weg naar mij maar niet te vinden. Is hij zijn paard nog aan het borstelen? Moet zijn trouwe metgezel nieuwe hoefijzers? Ingevlochten manen? Zadel kwijt? Komt hij er maar niet uit welk gewaad hij aan moet trekken? Kroon nog aan het oppoetsen? Nog een zwaard-behendigheid-certificaat te behalen? Of heeft hij, ondanks Google maps, toch de verkeerde afslag genomen? Dat laatste is overigens niks om je voor te schamen hoor, het overkomt immers de beste😅 Waar ik inmiddels wel achter ben is dat het op mijn leeftijd nog allemaal niet zo gemakkelijk is. Waar je als 20 jarige nog met iemand matchte wanneer normen, waarden en toekomstvisie enigzins overeen kwamen, komt je daar als 40+er niet meer mee weg. Ik vraag mij daarom steeds vaker af of ik mijn visie van "tijdelijke vrijgezel" niet moet gaan bijstellen naar "langdurige". Iets waar ik niet direct om sta te juichen hoor.

Maar moet ik als "Happy Single" wel altijd juichen en blij zijn? Of is het ook oké om er soms even goed van te balen? Mag ik het af-en-toe ook rot voor mezelf vinden dat ik alleen ben? Geen wijnavondje met diepgaande gesprekken, geen genegenheid, geen "Hoe was jouw dag?", geen luisterend oor, niet samen lachen om stomme grapjes en al zeker geen gedeelde geluksmomenten? Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik heb zeker lieve familie en vrienden waarbij ik terecht kan wanneer het nodig is. Maar ook daar stoei ik mee. Op mijn leeftijd hebben de meeste mensen nu eenmaal een druk bestaan. Werken, huishouden, hobby's en opvoeding van eventuele kinderen zorgen voor een druk leven. Ik kan daarom echt niet verwachten dat anderen mij telkens maar op sleeptouw gaan nemen. Voor je het weet val je dan onder de categorie "pain-in-the-ass single". En dat is wat ik koste wat kost wil zien te voorkomen. Maar wat dan te doen met mijn overige passies; concerten, theatervoorstellingen, festivals, musea en stedentrips? Wachten totdat anderen de tijd hebben om met mij mee te gaan? Wachten tot één van die chats leidt tot een dusdanige date? Of toch het roer zelf omgooien en mijn lot in eigen handen nemen? 

Theater, bioscoop, wandelen, shoppen, terrasje, stadswandeling of nachtje weg? Ik heb het inmiddels allemaal al eens alleen ondernomen. Of het mij echt gelukkig maakt om dit soort dingen in mijn eentje te doen? Tja, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Soms vind ik het vooral erg confronterend en pijnlijk. Terwijl ik het liedje "Gek van geluk" van Nick & Simon op de achtergrond hoor besef ik mij dat ik als single misschien ook niet alles leuk hoef te vinden. Zo lang 85% van je leven klopt, dan is het ook goed. Het leven draait nu eenmaal om dagelijks ontdekken wie je bent en waar je echt gelukkig van wordt. En wil je daar achter komen? Tja, dan moet je nu eenmaal door pijnlijke fases gaan en over je angsten heenstappen. Maar ben ik echt klaar met het single zijn, dan is er altijd nog een alternatief. Als ik Granny Droniak namelijk moet geloven zijn er knappe mannen bij de bingo te vinden. Misschien binnenkort toch maar eens zo'n bingokaart aanschaffen?😆

Dit is het moment, ik word wie ik ben.

Ontmoet in mezelf wie ik nooit hebt gekend.

Ik vertrek, naar deze plek. Alleen hier ben ik gek van geluk.

Is het het waard, de pijn te aanvaarden?

Dan valt wat me al die tijd angst heeft gebaard,

Op z'n plek. Volmaakt imperfect, het is echt ik ben gek van geluk.