I'm blue

Mijn hele leven ben ik aardig gestructureerd geweest. Een eigenschap dat niet alleen in mijn studententijd, maar ook in mijn docent- en moederschap veelal goed van pas komt. Inderdaad...."veelal", want er zit wel een gevaar aan. Gevaar is namelijk dat je ook teveel kan gaan hangen in afvinklijstjes, en telkens maar aan het werk bent. Een lesje wat ik door mijn burn-out "the hard way" heb moeten leren. Tja, wanneer je te lange tijd teveel ballen omhoog hebt gehouden dan gaat het uiteindelijk een keer mis. Te bang om weer terug te vallen had ik, samen met een vriend, er vorig jaar zomer iets op bedacht. In de vorm van een.......jawel......afstreeplijstje😅🙈 Hij zou ook mee doen. Zo ontstonden er twee lijstjes vol met persoonlijke doelen en leuke activiteiten. Met de deadline voor een jaar. We zouden ze beiden gaan afronden, en elkaar in het proces op de hoogte houden. 

Maar langzaamaan werden de appjes telkens wat minder, en de afspraken om elkaar te zien kwamen maar niet van de grond. Wanneer je op het punt komt dat je belangrijke levensveranderingen niet meer persoonlijk verneemd, blijkt je voorgevoel van al die tijd toch echt te kloppen. En komt plotsklaps het besef dat je toch echt een vriend verloren bent. Een pijnlijk besef, waardoor ik lange tijd twijfelde over mijn eigen kunnen in een vriendschap. Maar "Wat als" en "Stel dat" helpen je niet vooruit. Net zo min als twijfelen over je eigenwaarde. Het veranderd de situatie namelijk niet. Iemand is doorgegaan met zijn leven, en jij maakt daar domweg gewoon geen deel meer van uit. Beter is het om dat zo snel mogelijk te accepteren en je weer te gaan richten op de positieve dingen in het leven. En al voelt het dubbel, toch maar de laatste drie dingen van mijn lijstje af te vinken. Tenslotte heb ik het lijstje voor mezelf gemaakt, en zijn het mijn doelen en mijn uitdagingen. 

Dus gelijk maar met de leukste van de drie begonnen. Eentje waar ik sinds mijn 18e al van droom. Een baby blauwe Fiat 500 old-timer! En voor vier hele uurtjes is ze van mij☺️ Terwijl ik samen met mijn kinderen de hoek omloop, staat ze al te glimmen in het zonnetje. Met de Maas en het oude kapelletje op de achtergrond is het plaatje zeker Instagram waardig. Maar Instagram en Facebook daar doen we voorlopig nog even niet aan. Deze maand besteed ik tijd aan mezelf en blijft dit avontuur nog even van mij alleen. Nouja, en van Nora en Sander dan. Na de financiële afhandeling en wat instructies is het zover. En komt mijn langgekoesterde droom eindelijk uit. Een ervaring om nooit te vergeten.

"Nou jongens, daar gaan we!" roep ik overenthousiast waarna ik het gaspendaal intrap. Al stotterend gaat mijn blauwe vriendinnetje vooruit. Terwijl ik mijn Fiatje nog wat onhandig in de tweede versnelling zet, klinkt het liedje "Blue" door onze JBL geluidbox. Een grote hit destijds en ik vond 'm lekker toepasselijk voor in dit baby blauwe gebakje. Maar hoe vrolijk ik er als 18-jarige ook van werd, anno 2023 heeft het liedje twee geïrriteerde koppies als gevolg. Ach, ze moesten eens weten welke andere "blauwe liedjes" er ook nog op deze super-slechte-door mijzelf-gemaakte-Spotify-lijst staan. Ben stiekem al benieuwd naar hun reactie op "Blauw van de sangria" van de Sjonnies en het "smurfenlied" van vader Abraham. Of wat dacht je van "Mooie blauwe ogen" van volkszanger Django Wagner? Nou, als die niet inslaat als een bom, dan weet ik het ook niet meer🤭🤣 Of komt de irritatie toch omdat ik te overenthousiast meeblèr? Ik besluit het ze maar niet te vragen. Vandaag is het mijn dag en ik heb plezier! Terwijl het zonnetje opnieuw doorkomt, rij ik zingend Well uit. Op naar een zonnig en nieuw avontuur. Een avontuur waarbij ik mijn periode van "blue zijn" besluit achter mij te laten. Daar is het leven immers veel te kort voor ☀️

I'm blue

Da ba dee da ba di

Da ba dee da ba di

Da ba dee da ba di

Da ba dee da ba di