Staande ovatie

"Ik mis je op Facebook" "Je stopt toch niet met bloggen hè?!" "Ik mis jouw blogs". Opmerkingen die ik tijdens mijn Facebook-pauze regelmatig heb mogen horen. Telkens opnieuw verbaasd. Zijn het echt mijn verhalen waar mensen kracht uit blijken te putten? Zichzelf in blijken te herkennen? En vaak hard om moeten lachen? Simpele, soms zelfs een beetje kneuterige verhalen over mijn dagelijks leven. Niks bijzonders, toch? Ik maak geen verre reizen, sta niet wekelijks acterend of zingend op een podium en doe niet aan activiteiten vol met adrenaline kicks. Al moet ik zeggen dat op die ladder jaarlijks de dakgoten schoonmaken wel voor een dusdanige sensatie bij mij zorgt hoor. Maarja, ook daar heb ik twee jaar terug al over geschreven. Nee, deze huis-tuin-en-keuken-vrouw maakt haar keuzes vaak weldoordacht en kan zich momenteel ook geen gekke uitspattingen veroorloven. Eerst maar eens die twee koters van mij goed groot zien te brengen.

Maar hoe kan het dan toch dat mijn simpele verhalen zo in de smaak blijken te vallen? Verhalen eigenlijk altijd in eerste instantie geschreven voor mezelf. Een manier om mijn gedachten te ordenen. Tja om daar nu de kinderen voor te gebruiken, dat lijkt mij niet zo'n heel strak plan. Voor je het weet zijn ze hun leven lang getraumatiseerd door al jouw sores. Nee, eerst alle emoties en gebeurtenissen maar eens van mij afschrijven. Al die hersenspinsels dusdanig ordenen totdat er uit die brei een kloppend verhaal komt. En ik kan je zeggen, dat valt vaak niet mee. Mijn hoofd gaat namelijk alle kanten op. En dan niet een beetje, nee heel erg. Tjee, hoe kan ik het beste aan jullie uitleggen wat er in die bovenkamer van mij gebeurd? Wacht even, ik heb het!

Ik denk dat je het als volgt moet zien; Je zit in een rijkelijk versierde concertzaal op een rood zacht velourse stoeltje. Vrolijk klinken de "Vier seizoenen" van Vivaldi door de zaal, een goed op elkaar afgestemd geheel. Langzaam doe jij je ogen dicht, de stoel zit lekker en je wilt de prachtige klanken eens goed in je opnemen. Totdat je plotseling in jouw stoel naar achteren wordt gelanceerd. Van schrik sper jij je ogen wijd open. Eenmaal weer gewend aan het daglicht is wat je daar ziet met geen pen te beschrijven. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het niet op z'n minst zou proberen. Komt 'ie....;Nadat jij je ogen open hebt gedaan blijken jij en alle muzikanten namelijk plots in de Efteling te zijn. Samen in één achtbaankarretje van de Baron 1898. Opgepropt, met de dirigent op schoot storten jullie met 90 km per uur 37,5 meter loodrecht naar beneden. Op naar de angstaanjagende loopings die nog zullen volgen. Klotsende oksels, een rondvliegende dirigentstok in je gezicht, dwarsfluit van de muzikant rechts van je in je nek, de sopraan links van je die in een te hoge toon in je oor schreeuwt, galakleding die door de snelheid niet zo flatteus meer zit en orkestleden die ieder hun eigen maat aanhouden als gevolg. Kortom; totale chaos en herrie.

Je ooit wel eens zo gevoeld? Nou het overkomt mij in ieder geval regelmatig. Tja, wanneer ik zeg dat mijn hoofd alle kanten op gaat, dan is dat zeker niet gelogen. Een voor mij soms oh zo vermoeiende combinatie van opgestapelde gebeurtenissen met daarbij een flinke dosis creatieve fantasie. Fantasie die ik al als kind zijnde had. Maanden heb ik een onzichtbare hond gehad. Ideaal beest! Leefde van de lucht en zijn hondenpoep bleef nooit aan je schoenen plakken. Of wat dacht je van mijn overtuiging dat ik echt een prinses was? Uren heb ik als kind op mijn prins liggen wachten totdat hij mij wakker zou kussen. Wat zeg ik, jaren! Hij is namelijk nog steeds niet langsgeweest. Denk dat wanneer hij nu ineens plotseling in het donker zou verschijnen, ik hem waarschijnlijk zou aanzien voor een inbreker. Grote kans dat kussen zou eindigen in de activiteit bloedneus deppen. Ja eigen schuld dikke bult hoor... had hij van tevoren maar moeten appen.

Nou dit dus hè! Zit je net lekker in je uitleg, heb je een goed kloppend geheel, komen er ineens een onzichtbare hond en een prins met bloedneus de hoek om kijken. Normaal zou ik ze eruit hebben gelaten, maar vandaag zijn ze de perfecte illustratie van wat er telkens opnieuw in mijn hoofd gebeurd. Eigenlijk best knap dat ik mijn blogs dan vaak toch nog tot één kloppend geheel kan maken. Een geheel dat niet alleen ik, maar ook andere mensen nog blijken te snappen. Ben benieuwd of dat nu ook weer het geval is. Maar mocht het weer opnieuw gelukt zijn, dan is dat al een applaus waard an sich. Tja applaus.....daar ben ik niet zo van. Veel liever houdt ik het bij mijn huis-tuin-keuken-en-prinsen verhalen. Verhalen die onprofessioneel, vaak half hangend op de bank, geschreven worden op het kladblok van mijn mobiel. Eentje die boordevol met mijn ongefilterde hersenspinsels staat. Vele ongecensureerde hersenspinsels die wellicht, eenmaal uit de knoop, ooit nog zullen verschijnen in een blog......