Moppersmurf

"Jahaa mama! Dat weet ik ook wel!" moppert mijn jongste nadat ik hem vroeg of hij niet eens moest vertrekken richting school. Plotsklaps lijken de rollen omgedraaid. Waar mijn dochters 4 jarige debuut als korte-lontje-puberprinses als sneeuw voor de zon lijkt te zijn verdwenen, is mijn zoon plotseling in de rol van moppersmurf gekropen. Van de één op de andere dag is er niks meer goed. En mopperen lijkt momenteel zijn grootste tijdverdrijf. Met een gezicht als een oorwurm loopt hij door het huis en moppert, met zijn steeds zwaarder wordende soms overslaande stem, over alles wat maar los en vast zit.

Mopperen over het eten, mopperen over wat ik zeg, mopperen over hoe stom ik doe, mopperen over dat ik niet zo moet zeuren, mopperen over dat ik nooit naar hem luister, mopperen over dat hij niks heeft om aan te trekken, mopperen over dat hij niks te doen heeft, mopperen over dat alles in huis op is, mopperen over dat hij in huis alle taakjes moet doen, mopperen over dat ik zijn grote zus voortrek, mopperen over dat de muziek zo hard staat, mopperen over de hond of de kat......en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hij moppert zijn dag door, om vervolgens naar bed te gaan zodat hij goed uitgerust zijn mopperbetoog de volgende dag kan vervolgen. 

Dit tot hilariteit van zijn grote zus, die het plotselinge pubergedrag van haar broertje reuze amusant vindt. Al lachend levert zij commentaar op zijn mopperpraktijken. Vaak met een nog grotere moppertirade als gevolg. "Laat hem maar" zeg ik de afgelopen weken steeds vaker wanneer Sander al mopperend naar boven is vertrokken. "Jij hebt jouw puberteit gehad, en nu is Sander aan de beurt". Tja, zijn "beurt" zal nog wel even duren. Maar zo lang het alleen bij mopperen blijft.......kom ik er nog best goed vanaf😅