Rommelige luiaard

Mijn jongste heeft een gedaanteverwisseling ondergaan. Niet alleen is mijn chubby tiener veranderd in een lange, blonde, boven-mij-uit-torende slungel. Ook in zijn doen en laten is er heel wat veranderd. Waar Sander eerst nog heel netjes en gestructureerd was, is hij het afgelopen jaar veranderd in een rommelige luiaard. Zo eentje die in zijn dagelijkse gang van zaken een spoor van rotzooi achter zich laat en waar alle dingen die je hem vraag "straks" worden gedaan. Geen idee waar het woord "straks" bij hem voor staat, maar ik schat zo in dat zijn "straks" een houdbaarheidsdatum van zo'n pak-en-beet 50 jaar heeft. En zodra er wel iets binnen een tijdsbestek van een week wordt gedaan, komt er standaard de reactie dat hij "altijd van alles in huis doet" én "ik maar blij moet zijn dat hij mij helpt". 

Na vandaag 4 winkels te zijn afgegaan om mijn auto vol te hebben liggen met brood, bouwzakken, dierenvoer en 4 tassen boodschappen kreeg ik een bericht binnen dat mijn bestelling van zo'n 75 tuinplanten een uur eerder dan gepland was afgeleverd. Daar stond ik dan; zo'n 8 km van huis met een inmiddels lege boodschappenkar bij de supermarkt. Kak! En nu? bedacht ik mij terwijl ik mijn boodschappenwagen snel in het rijtje karretjes voor mij schoof. Hoe weet ik of mijn bestelling is geleverd én hoe krijg ik al die plantjes zo snel mogelijk achter de poort? peinsde ik verder. Ik besloot maar snel naar huis te bellen om te zien of de kinderen iets hierin konden betekenen. Zeer verbaasd kreeg ik een duffe Sander aan de lijn. Kennelijk was hij, toen ik vanmorgen om 09.00 uur vertrok, toch weer terug zijn bed in gekropen om vervolgens verder te gaan met zijn vier-seizoenen-durende- winterslaap. Op mijn vraag of hij "even de oprit wilde checken om te zien of de plantjes er stonden" was het dan ook de eerst 30 seconden stil. Waarna hij hoorbaar kreunend en steunend zijn ledematen in gang zette. Na bevestiging te hebben gekregen dat de plantjes waren geleverd, stelde ik de vraag "of hij en zijn zus ze even achter de poort wilde zetten". Kennelijk was dit toch net teveel actie voor zijn arme-nog-slapende-lijf, met een reactie alsof ik pure kinderarbeid van hem verwachtte als gevolg. Mopperend hing ik op, doorgaan met bellen had toch geen zin. Dan maar zijn zus eens contacteren, die is tegenwoordig wat milder in dit soort zaken. Nadat Nora had bevestigd dat zij de plantjes binnen zouden zetten besloot ik nog even naar de bouwmarkt te gaan om een nieuw schepje te kopen. Terwijl ik aan het afrekenen was voelde ik mijn mobiel trillen; een appje van Sander. Een foto, met alle tuinplantjes die hij achter de poort had gezet omcirkeld met een neongroene lijn, sierde mijn telefoonscherm. Gevolgd door de tekst  "Dit heb ik gedaan. Zie je?" Even moest ik lachen, zelfs op de app probeerde hij zijn gelijk nog te halen. Ik besloot hem maar te bedanken voor de noeste arbeid die hij in die kostbare 5 minuten van zijn leven had geleverd en ging verder met de orde van de dag.

Terwijl ik terug naar huis reed bedacht ik mij dat het eigenlijk best gek is. Al het werk die je als ouder verzet wordt door jouw kinderen gezien als normaal én met tijden zelfs nog eens bekritiseerd. Maar zodra jouw pubers een beetje werk hebben verzet wordt er zo onderhand een staande ovatie met een regen van gouden confetti door ze verwacht. Of geld voor klusjes.......dat kan ook. Klaar met dat constante gezeur besloot ik mijn puber maar eens een koekje van eigen deeg te geven. Wat hij kan dat kan ik nog veel beter! Met als gevolg dat iedere huishoudelijke taak ,die vandaag door mij werd uitgevoerd, prachtig werd gedocumenteerd en vastgelegd op foto. Van een goed gevulde koelkast, mijn hondje Saartje die ik beter probeer te krijgen door het toedienen van medicijnen, een opgeruimde en blinkende keuken, vaatwasser en wasmachine die aan het werk zijn gezet, vuilnisbakjes die zijn geleegd, oud papier dat ik netjes gesorteerd heb, een schoon en glanzend toilet, blinkende meubels en vloeren, een weer fris ruikende kattenbak, voedzaam eten dat wordt bereid, een strak gevouwen stapel schone was, enzovoort, enzovoort. Alles passeerde de revue om vervolgens grinnikend naar mijn jongste te worden doorgeappt met de tekst; "Dit heb ik gedaan. Zie je?" 🤣 

Met als tegenreactie........helemaal niks. Totale radiostilte aan de andere kant. Geen staande ovatie en al zeker geen gouden confetti. Tja, wat zeg je ook tegen een huishoudelijke moederheld? Ik denk dat mijn zoon zo onder de indruk was dat hij gewoon niet wist wat hij moest zeggen. Maar misschien komt dat ooit nog wel? Misschien vind hij er ooit nog wel de woorden voor. Maar waarschijnlijk voorlopig nog niet. Voorlopig zal hij toch echt mijn lange zeurende rommelige luiaard blijven.