Model

"Ik ben gescout door een modellenbureau. "Even moet ik, na het lezen van Nora's appje,  bijkomen van de schrik. Gescout door een modellenbureau? ""Dat gaat dus niet gebeuren!" Was het eerste wat ik tegen Paul zei toen ik het bericht aan hem voorlas. Mijn kleine meisje in een gevaarlijke wereld  vol met anorexia, me-too, drugs  en oppervlakkigheid vrijlaten? Ik kon er nog niet aandenken!  " En mijn leven is al zo hectisch. Hoe moet ik dit ook nog allemaal erbij doen?" vraag ik aan mij vriend met lichtelijke paniek in mijn stem. " Hoe hou ik haar in die wereld überhaupt veilig?" 

Terwijl ik moedeloos terug op zijn bank zak, zet hij het fornuis uit en loopt de huiskamer in. "Anke, de modellenwereld is niet meer zoals het was. Er is na Me-too veel veranderd en modellen zijn niet meer graatmager." Even zucht ik. Best irritant wanneer je vriend zinnige dingen zegt. "Maar hoe zou jij het vinden als jouw dochter gescout zou zijn?" vraag ik hem lichtelijk snibbig terug. "Ik zou er ook niet om staan te springen. Maar tegenhouden heeft juist het tegenovergestelde effect. Vraag haar anders hoe zij er zelf tegenaan kijkt. Wie weet ziet ze het helemaal niet zitten en maak jij je druk om helemaal niks". Dus zo gezegd, zo gedaan. Dat mijn dochter er nuchter in stond dat bleek wel met haar vervolg berichtje over een tweedehands ring die ze gekocht had voor €9,50. Net alsof deze twee gebeurtenissen gelijkwaardig aan elkaar stonden. Voor haar waarschijnlijk wel.

Maarja, misschien is dat ook wel juist de truc? Bedenk ik mij terwijl ik naar buiten staar en over de landerijen van Sint Anthonis wegkijk. Ik zie nu alleen maar beren op de weg, terwijl dit natuurlijk ook een hele mooie ervaring voor haar kan zijn. Een unieke kans. Of ze echt heel succesvol zal worden, dat zal de tijd leren. Al verdient ze er geen cent aan. Deze ervaring geeft haar in ieder geval de kans om te netwerken met mediavormgevers en fotografen in de mode-branche. Wie weet waar ze op die manier dan weer inrolt? Plotseling denk ik terug aan mijn overbezorgd mamaatje, die nog niet zo lang geleden is overleden. Een echt buideldiertje die haar kinderen veilig probeerde te houden. Voor mij had dit goed uitgepakt. Ik heb door mijn studie een veilig en financieel-stabiel leven gecreerd. Iets wat mij na de scheiding goed van pas is gekomen. Maar wat was er gebeurd als ik wel risico's  had genomen? Als ik niet het algemene pad had bewandeld en wel naar het conservatorium was gegaan? Of wel de toneel branche was gaan ontdekken? Was ik dan gelukkiger geweest? Of  had ik in zak en as gezeten? Een leven vol onzekerheid gehad, waarbij ik iedere maand de eindjes aan elkaar had moeten knopen. 

Weten zal ik het nooit. Ik heb keuzes gemaakt en mijn leven een bepaalde wending gegeven. Genoeg om tevreden mee te zijn. Maar stiekem blijft de "Wat als vraag" toch altijd een beetje knagen. Iets wat ik mijn kinderen ook niet gun. Ik wil namelijk dat zij alles uit het leven halen. Dat zij hun nieuwsgierigheid gebruiken om de wereld te gaan ontdekken. Dat ze leren vertrouwen op hun kennis en intuïtie. Zelfverzekerd door het leven gaan door te weten dat er altijd een veilige haven is om naar terug te keren. Hoe zwaar de storm ook is en welke misser ze ook hebben gemaakt. Maar bovenal wil ik dat zij vrij zijn van mijn angst. Die is namelijk van mij, en dat mag nooit de leidraad gaan worden in het leven van  mijn kinderen. Het leven is van hen om te bepalen, zij mogen hun eigen keuzes maken.  Of dit de juiste is, dat zal de tijd leren. Maar welke richting het ook op gaat, het is uiteindelijk ergens goed voor.....