Anke

"Mama?" klinkt twijfelend terwijl twee grote kleuter ogen mij zoekend naar bevestiging aankijken. Even ben ik van mijn stuk gebracht. Hoe kan ik dit ombuigen zonder dit lieve meisje te raken? Ik neem een hap lucht en zeg glimlachend; "Nee schat, ik ben niet jouw mama. Jij hebt namelijk al een hele lieve mama die heel veel van jou houdt. Maar wij mogen ook gewoon van elkaar houden". Opgelucht klimt zij op mijn schoot en geeft mij met haar kleine armpjes een dikke vette kleuterknuffel.  Bijna 4 jaar geleden maakte ik, tijdens een vorige relatie, kennis met een ontzettend spontaan 4 jarig meisje en haar wat introverte grotere broer. Midden in corona, waardoor wij in korte tijd snel naar elkaar toe groeide. En ik, samen met het dochtertje van mijn toenmalige vriend, in een kort tijdsbestek 4 handen op één buik werd. Het kind kroop gewoonweg in mijn hart en is daar tot op de dag van vandaag nooit meer uitgegaan. Wat had ik een verdriet toen die relatie eindig...

Al jaren zat het eraan te komen en hield ik er rekening mee dat het gemis van mijn moeder ooit zou zijn. De hoeveelheid keren dat ik in het ziekenhuis had gezeten waren talrijk geweest. Momenten dat ik voor mijn moeder moest zorgen, en zij dat niet meer voor mij kon. Uitputtend vond ik die periodes en ik piekerde vaak over hoe ik het als alleenstaande moeder moest doen als de zorg intensiever zou gaan worden. Hoe zou ik de zorg voor mijn kinderen, het huishouden en werk moeten gaan combineren met de zorg voor een zieke moeder? En hoe zou mijn moeder, die zoveel waarde hechtte aan zelfstandigheid, daarop reageren? Een uitgeputte mantelzorger met een gefrustreerde moeder zou de sfeer er niet  bepaald beter op gaan maken. Het voelde als een heet hangijzer om mijn nek.  De snelheid  en rust waarop mijn moeder het leven verliet is er eentje uit een boekje. Zo snel, vredig en liefdevol was zij van ons heengegaan. Een mooiere dood had zij zich niet kunnen wensen. Een...

Mijn jongste heeft een gedaanteverwisseling ondergaan. Niet alleen is mijn chubby tiener veranderd in een lange, blonde, boven-mij-uit-torende slungel. Ook in zijn doen en laten is er heel wat veranderd. Waar Sander eerst nog heel netjes en gestructureerd was, is hij het afgelopen jaar veranderd in een rommelige luiaard. Zo eentje die in zijn dagelijkse gang van zaken een spoor van rotzooi achter zich laat en waar alle dingen die je hem vraag "straks" worden gedaan. Geen idee waar het woord "straks" bij hem voor staat, maar ik schat zo in dat zijn "straks" een houdbaarheidsdatum van zo'n pak-en-beet 50 jaar heeft. En zodra er wel iets binnen een tijdsbestek van een week wordt gedaan, komt er standaard de reactie dat hij "altijd van alles in huis doet" én "ik maar blij moet zijn dat hij mij helpt".  Na vandaag 4 winkels te zijn afgegaan om mijn auto vol te hebben liggen met brood, bouwzakken, dierenvoer en 4 tassen boodsc...

" Je gaat toch niet naakt in de keuken staan hé?" vraagt mijn zoon mij met strenge ondertoon. " Uhm, jawel " zeg ik terug. "Hoe moet ik anders ervoor zorgen dat ik niet ga stinken?" "Gadverdamme, dat kan echt niet!" roept hij mij vanuit de huiskamer toe. "Ga dan naar oma!" Stiekem moet ik lachen. Het is als puber ook niet fijn om je moeder naakt te zien. "Je weet dat dat niet gaat, Sander" antwoord ik terug.  Een discussie die de afgelopen twee weken dagelijks terug komt. Twee weken waarin mijn jaren 90 badkamer is verdwenen en langzaamaan wordt omgebouwd tot een moderne, functionele ruimte. Met loslatende wandtegels, kapotte douchedeuren en een wc die constant doorliep was een renovatie van de badkamer echt een noodzakelijk kwaad geworden. En sinds twee weken dan ook een feit. Weken waar ik, net als mijn kinderen, in eerste instantie ook bij mijn moeder zou gaan douchen. Maar sinds die griep van vorige week hoest...

De laatste weken hoor ik een hoop gelach, gegier en gebrul uit de slaapkamer van mijn zoon komen. "Wat ben je daar toch allemaal aan het doen?" vroeg ik hem laatst toen ,om negen uur s'avonds, de hele bovenverdieping nog kon meegenieten. "Oh niks, we maken samen huiswerk" was het antwoord van mijn jongste. Een beetje vreemd vond ik het wel. Maarja, er bestaat natuurlijk ook zoiets als een generatiekloof. "Niet te ouderwets doen Anke!" corrigeerde ik mezelf in gedachte. Totdat Sander ,zo'n twee weken geleden, met een aantal meisjes ineens naar een volleybal wedstrijd in Gennep wilde fietsen. Toen begon bij mij een lampje te branden. Volgens mij heeft mijn zoon "fix"?! "Relatie" of "verkering" is zo passé, "fix" is de laatste jaren de nieuwe benaming. Geen idee wat je dan behoord te "fixen"....maar goed. Wanneer er al veel dingen niet kloppen in de basis van jullie beginnende relatie, dan...

"Jahaa mama! Dat weet ik ook wel!" moppert mijn jongste nadat ik hem vroeg of hij niet eens moest vertrekken richting school. Plotsklaps lijken de rollen omgedraaid. Waar mijn dochters 4 jarige debuut als korte-lontje-puberprinses als sneeuw voor de zon lijkt te zijn verdwenen, is mijn zoon plotseling in de rol van moppersmurf gekropen. Van de één op de andere dag is er niks meer goed. En mopperen lijkt momenteel zijn grootste tijdverdrijf. Met een gezicht als een oorwurm loopt hij door het huis en moppert, met zijn steeds zwaarder wordende soms overslaande stem, over alles wat maar los en vast zit. Mopperen over het eten, mopperen over wat ik zeg, mopperen over hoe stom ik doe, mopperen over dat ik niet zo moet zeuren, mopperen over dat ik nooit naar hem luister, mopperen over dat hij niks heeft om aan te trekken, mopperen over dat hij niks te doen heeft, mopperen over dat alles in huis op is, mopperen over dat hij in huis alle taakjes moet doen, mopperen over dat...